[เถรี]

สมัยก่อนสามเณรวัดหนองผักแว่น ชื่อจริง ๆ เพราะมาก ชื่อวัดสมเด็จเจริญ ชาวบ้านเรียกว่าวัดหนองผักแว่น อยู่อำเภอหนองปรือ มากัน ๔๐ รูป กางกลดนอนกัน ลูกพี่เขาก็คือพระครูปริยัติกาญจนโสภณ นำเณรมาเอง แล้วก็ขอร้องให้หลวงพ่อช่วยเป็นพี่เลี้ยงเณรหน่อย กลางคืน ๔ ทุ่มกว่าไปส่องไฟดู เฮ้ย...มีแต่กลดเปล่า ๆ..! หลังที่ ๒ ก็ไม่มี หลังที่๓ ก็ไม่มี เฮ้ย..เณรหายไปไหนหมดวะ..?! สามเณร ๔๐ รูปหายไปไหน ? ไปอยู่ด้านหน้าครับ กลดข้างหน้า ๕ หลังอยู่ใกล้ ๆ แสงไฟ ๕ กลดนอนกันเข้าไปได้อย่างไรตั้ง ๔๐ คน ? แต่ก็ทำได้ ข้างหลังกลดเป็นตับ ไม่มีเณรรูปไหนอยู่เลย

หลวงพ่อจะปลุกให้ไปนอนข้างหลังก็เกรงใจ เลยปล่อยให้ยัดกันเข้าไปเถอะ กลดหนึ่ง ๘ รูป ๑๐ รูป เล่าเรื่องแบบนี้ให้ฟัง คืนนี้จะได้หลับกันไหมนี่ ?

จำไว้นะ...ถ้าหากว่าเจอหลวงตาแก่ ๆ ล่ำ ๆ หน่อย หรือไม่ก็เจอแม่ชีที่ขาว ๆ เดินไปถามตรง ๆ เลยว่าผีหรือคน ? เพราะผีเขากลัวคนบ้า ถ้าคนไม่กลัวนี่ผีจะทำอะไรไม่ถูก อยู่ ๆ เราเดินเขาไปทักเขาก็เดินหายจ้อยไปเลย ฉะนั้น...วิธีไม่ให้ผีมาหลอกคืออย่าทำให้ผีได้ใจ ถ้าเรากลัวเขาจะชอบหลอก...นะเณรไอซ์นะ ...(หัวเราะ)... ถ้าเรากลัวเขาชอบหลอก ถึงเวลาก็ไปเลย “หลวงตา ๆ ใช่หลวงตาเมืองไหมครับ ? ถ้าใช่ขอลายเซ็นหน่อย เห็นหลวงพ่อเล่าให้ฟัง หลวงตาดังน่าดู ผมขอเซลฟี่หน่อย” รับประกันว่าผีเดินเซ็งไปเลย