[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "ช่วงนี้ที่วัดให้คุณลูกปุ๊กคอยเอาสตางค์หยอดหลุมเสาเข็ม ตอนแรกเขาถามว่าหยอดทำไม อาตมาตอบไปเล่น ๆ ว่า “หยอดเพราะมี” ตอนหลังก็เลยบอกว่าซื้อที่ เขาฟังแล้วเข้าใจ เห็นต่อหน้าต่อตาเลยนะ เหรียญที่เราโปรยไปหายไปเลย แต่บางรายที่เขาไม่ใจร้ายมากนักเขาก็หล่นอยู่ให้เห็น พวกที่อยากได้มาก โปรยลงไปนี่หายต่อหน้าต่อตาเลย จนกระทั่งคุณลูกเขาสงสัยว่าเรายังไม่ได้ใส่ เขาไปใส่ซ้ำก็หายอีก"

ถาม : เขาจะเอาไปทำอะไรครับ ?
ตอบ : เขายึดมั่นว่าเป็นของเขา ในเมื่อเราไปตรงนั้นก็ต้องมีอะไรตอบแทนเขา

ถาม : เขาตายแล้วยังยึดอยู่หรือครับ ?
ตอบ : โห..ยึดกันไม่เลิกหรอก ยึดกันชั่วฟ้าดินสลายนั้นแหละ โปรยลงไปหลุมละ ๙ เหรียญ ลงปุ๊บหายวับเลย หลุมลึก ๔-๕ เมตรกว้างครึ่งเมตร อย่างไรมองเห็นแน่ถ้าเราโปรยลงไป
หายไปต่อหน้าต่อตาเลย

ถาม : ใช้เหรียญอะไรโปรยครับ ?
ตอบ : ก็ใช้เหรียญในหลวง ๒๕๐๕ มีตราแผ่นดินอยู่ เอาไปขู่พวกเขา พอดีคุณลูกเขาสะสมไว้เยอะ ก็บอกให้เอามา คราวนี้ทุ่มทุนสร้างหน่อย

ถาม : ในเมื่อเขาอยู่วัด มีแต่การสร้างบุญกุศล การสวดมนต์ทำวัตรขนาดนั้นเขายังไปในที่ดีไม่ได้อีกหรือครับ ?
ตอบ : อย่าว่าแต่อยู่ใกล้ศาลาเลย ต่อให้อยู่ที่ลำโพงธรรมะก็เถอะ บางทีต้องใช้คำว่า "ความมืดบอดหนามาก" ต้องค่อย ๆ ขัด ค่อย ๆ เกลาไปไม่รู้อีกนานเท่าไร ในเมื่อเสียเวลาที่จะรบราฆ่าฟันก็ให้ ๆ เขาไป

จริง ๆ แล้วโบราณเวลาเขาไปเช่าที่ หรือไปอยู่ที่ใหม่ เขาจะจัดพานเล็ก ๆ ใส่หมากพลู ๑ คำ ใส่เหรียญสตางค์ ๑ บาท แล้วเอาไปไว้ที่มุมบ้านหรือมุมที่ บอกกับเจ้าที่ว่า นี่เป็นค่าเช่าสถานที่นี้ ขออยู่เป็นระยะเวลาเท่านี้ ๆ ขอให้ช่วยให้อยู่เย็นเป็นสุข ค้าขายดี ทำมาค้าขึ้นอะไรก็ว่าไป แล้วก็จัดอย่างนั้นให้เขาทุกปี เวลาลามา ก็เอาสตางค์ไปถวายเป็นสังฆทาน เราจะใส่มากกว่า ๑ บาทก็ได้ แต่โบราณเขาใส่แค่นั้น เพราะสมัยก่อนบาทหนึ่งนี่เยอะมากเลยนะ