[เถรี]

คราวนี้ย้อนกลับมาใหม่ ลืมไปแล้วใช่ไหมว่าเราคุยกันเรื่องศีล ? ไปซะไกลเชียว ทบทวนศีลทุกวัน การที่เราตั้งสติคอยระมัดระวังไม่ให้ละเมิดศีล โดยเฉพาะพระ ที่ศีลมีเป็นจำนวนมาก สติต้องสมบูรณ์พร้อม แรก ๆ ก็เครียดแทบตายทั้งนั้น อาตมาเองก็เครียด ไป ๆ มา ๆ ก็เริ่มปรับตัวได้ พอสติมากขึ้น ขยับตัวปุ๊บ รู้เลยว่าศีลจะขาดไหม ?

เมื่อมีสติระมัดระวังอยู่ ทำให้สมาธิเกิดได้ง่าย บาลีถึงได้ใช้คำว่า สีลปริภาวิโต สมาธิ มหปฺผโล โหติ มหานิสํโส อานิสงส์ใหญ่ของการระมัดระวังศีลนั้น ผลใหญ่ได้แก่ สมาธิจะเจริญ ดังนั้น...พวกเราระมัดระวังศีล เท่ากับทำสมาธิไปในตัว แรก ๆ ก็ระมัดระวังกันเอาไว้

เมื่อสมาธิทรงตัว สิ่งสำคัญที่สุดคือรักษาระดับไว้ พวกเราส่วนใหญ่ไม่เคยรักษา เลิกก็ทิ้งหมดเลย แล้วทำไปทำไมวะ..!? เราต้องพากเพียรพยายามขนาดไหน กว่าที่จิตจะสงบผ่องใสได้ เหนื่อยยากขนาดนั้น ลุกขึ้นปุ๊บ สะบัดพรืด เกลี้ยงเลย..! ไม่ได้คิดที่จะรักษาอะไรเอาไว้แม้แต่นิดเดียว หลวงพ่อชาท่านบอกว่า "ตักน้ำรดหลังหมา" ตักน้ำรดหัวตอ ถึงจะไม่งอก แต่ก็ยังเปียก ตักน้ำรดหลังหมา หมาสะบัดพรืดเดียว หมดเกลี้ยงเลย..!

การปฏิบัติธรรมเป็นการทวนกระแสโลก การทวนกระแสก็เหมือนกับการว่ายทวนน้ำ พอเราว่ายมาถึงระดับที่ตัวเองพอใจ แล้วก็ปล่อยลอยตามน้ำไปเลย แล้วจะว่ายมาทำอะไร ? ก็แปลว่าเราต้องประคับประคองรักษาระดับเอาไว้ ไม่เช่นนั้นแล้วพอถึงเวลาเราว่ายทวนน้ำมา แล้วก็ปล่อยไหลตามน้ำไป ถึงเวลาก็ว่ายทวนน้ำใหม่ ปล่อยไหลทวนน้ำไปอีก ขยันมาก ทำงานทุกวัน แต่ผลงานไม่มีเลย ทำไปกี่ปีก็ไม่มีผล แล้วก็ท้อใจว่า ทำไมเราทำแล้วไม่ได้เรื่องสักที ก็เพราะว่าทำแล้วไม่รักษาระดับเอาไว้ ไม่ต้องไปโทษใคร เราทำตัวเราเอง..!