ข้อสงสัยเกี่ยวกับการบำเพ็ญบารมี
๑.ผมเป็นคนกลัวหมามาก วันหนึ่งอยู่ในวัดป่าแห่งหนึ่งตอนเที่ยงถึงบ่ายพระเณรท่านพักผ่อนในกุฏิ รวมถึงคนงานที่ก่อสร้างเสนาสนะหยุดทำงานหายไปหมดเข้าใจว่านอนพักกลางวัน หมาวัดตัวหนึ่งมาทำเสียงประหลาด ๆ รู้สึกว่าต้องเดินตามมันไป ไปพบหมาอีกตัวหนึ่งตกลงไปในสระน้ำที่อยู่แถวพระอุโบสถ ผมไม่เห็นใครที่จะอยู่แถวนั้น คิดว่าเป็นโอกาสที่ได้บำเพ็ญบารมี ได้อธิษฐานปรารถนาพระสัมมาสัมโพธิญาณหากต้องสละอวัยวะหรืออาจจะมากกว่านั้นหากหมาวัดตัวนั้นกัดผม แล้วกระโดดน้ำลงไปช่วยหมาวัดตัวดังกล่าว ในขณะที่กำลังพยายามดันหมาขึ้นมา ด้วยความที่ไม่คุ้นเคยกับหมา ประกอบกับตลิ่งมีความชันระดับหนึ่งรวมถึงมีปุ่มจำนวนมากยื่นออกมา ทำให้การช่วยเหลือหมาลำบาก เหลือบไปเห็นเหมือนคนงานเดินอยู่ ตอนนั้นเข้าใจว่าต้องช่วยเหลือหมาด้วยตัวเองถึงจะได้บารมี อีกใจหนึ่งก็เกิดสงสารว่า เราอาจจะอุ้มแรงเกินไปทำให้มันเจ็บ รวมถึงมันจะแช่น้ำนานเพื่อความต้องการของเราคนเดียว ก็เลยตั้งใจว่าบารมีข้อนี้ยังไม่เอาก็ได้ เดี๋ยวโอกาสหลังถ้าสถานการณ์อำนวยกว่านี้ค่อยบำเพ็ญใหม่ ตัดสินใจไปเรียกคนงานมาช่วย ตอนนี้เกิดสงสัยว่าความคิดแบบนั้นจะทำให้กุศลบุญบารมีที่ควรได้หายไปหรือไม่ครับ
๒.การบำเพ็ญเพื่อพระนิพพานไม่ว่าจะนิพพานในฐานะใดก็ตาม สามารถหยุดชั่วคราว โดยไม่ได้ถอนความปรารถนาเดิมไปปรารถนาฐานะใหม่ได้หรือไม่ครับ
๓.การยุ่งเรื่องชาวบ้านของพุทธภูมิ มีหลักใดที่พิจารณาว่าเป็นการยุ่งเพื่อพุทธภูมิจริง หรือถูกหลอกให้เข้าใจว่ายุ่งเพื่อพุทธภูมิทั้งที่ไม่ได้เป็นประโยชน์แก่พุทธภูมิครับ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย แม่แดง : 14-05-2020 เมื่อ 02:52
|