ถาม : ผมเป็นคนกลัวหมามาก วันหนึ่งอยู่ในวัดป่าแห่งหนึ่งตอนเที่ยงถึงบ่ายพระเณรท่านพักผ่อนในกุฏิ รวมถึงคนงานที่ก่อสร้างเสนาสนะหยุดทำงานหายไปหมดเข้าใจว่านอนพักกลางวัน หมาวัดตัวหนึ่งมาทำเสียงประหลาด ๆ รู้สึกว่าต้องเดินตามมันไป ไปพบหมาอีกตัวหนึ่งตกลงไปในสระน้ำที่อยู่แถวพระอุโบสถ ผมไม่เห็นใครที่จะอยู่แถวนั้น คิดว่าเป็นโอกาสที่ได้บำเพ็ญบารมี ได้อธิษฐานปรารถนาพระสัมมาสัมโพธิญาณหากต้องสละอวัยวะหรืออาจจะมากกว่านั้นหากหมาวัดตัวนั้นกัดผม แล้วกระโดดน้ำลงไปช่วยหมาวัดตัวดังกล่าว ในขณะที่กำลังพยายามดันหมาขึ้นมา ด้วยความที่ไม่คุ้นเคยกับหมา ประกอบกับตลิ่งมีความชันระดับหนึ่งรวมถึงมีปุ่มจำนวนมากยื่นออกมา ทำให้การช่วยเหลือหมาลำบาก เหลือบไปเห็นเหมือนคนงานเดินอยู่ ตอนนั้นเข้าใจว่าต้องช่วยเหลือหมาด้วยตัวเองถึงจะได้บารมี อีกใจหนึ่งก็เกิดสงสารว่า เราอาจจะอุ้มแรงเกินไปทำให้มันเจ็บ รวมถึงมันจะแช่น้ำนานเพื่อความต้องการของเราคนเดียว ก็เลยตั้งใจว่าบารมีข้อนี้ยังไม่เอาก็ได้ เดี๋ยวโอกาสหลังถ้าสถานการณ์อำนวยกว่านี้ค่อยบำเพ็ญใหม่ ตัดสินใจไปเรียกคนงานมาช่วย ตอนนี้เกิดสงสัยว่าความคิดแบบนั้นจะทำให้กุศลบุญบารมีที่ควรได้หายไปหรือไม่ครับ ?
ตอบ : จะใครช่วย หรือช่วยแบบใด ถ้าช่วยให้ผู้อื่นพ้นจากความทุกข์ได้ ถือว่าเป็นการช่วยทั้งนั้น สำหรับคุณแสดงว่าบารมีอ่อนไปหน่อย จึงไม่สามารถที่จะตัดสินใจในระดับเสียสละอวัยวะหรือชีวิตอย่างเด็ดขาดลงไปได้
ถาม : การบำเพ็ญเพื่อพระนิพพานไม่ว่าจะนิพพานในฐานะใดก็ตาม สามารถหยุดชั่วคราว โดยไม่ได้ถอนความปรารถนาเดิมไปปรารถนาฐานะใหม่ได้หรือไม่ครับ ?
ตอบ : ไม่ใช่แค่หยุดเฉย ๆ ยังมีอีกมาต่อมากด้วยกัน ที่ไปพักช่วงใน นรก เปรต อสุรกาย อีกด้วย..!
ถาม : การยุ่งเรื่องชาวบ้านของพุทธภูมิ มีหลักใดที่พิจารณาว่าเป็นการยุ่งเพื่อพุทธภูมิจริง หรือถูกหลอกให้เข้าใจว่ายุ่งเพื่อพุทธภูมิทั้งที่ไม่ได้เป็นประโยชน์แก่พุทธภูมิครับ
ตอบ : ทำไปเรื่อย ๆ ถ้าจบได้ก็ของจริง ถ้าไม่จบก็ของปลอม..!
|