[เถรี]

หลวงปู่สมชาย วัดเขาสุกิม สมัยเด็ก ๆ ๔-๕ ขวบ ไปหาพระกับโยมพ่อ โยมพ่อเป็นฮินดู แต่นับถือพุทธ ก็ขึ้นไปสนทนาธรรมกับพระ ไล่หลวงพ่อให้ลงไปเล่นที่ศาลา ทีคราวนี้พระวัดป่าเวลาคุยแล้วมักจะติดลม เพราะว่าท่านคุยไปทรงอารมณ์ไป จนค่ำมืด เด็ก ๆ ๔-๕ ขวบก็กลัว จะขึ้นไปหาพ่อก็กลัวพ่ออีก ก็เลยนั่งกอดเข่า หลับหูหลับตา อยู่บนศาลา "กลัวแล้ว ไม่เอาแล้ว กลัวแล้ว ไม่เอาแล้ว กลัวแล้ว ไม่เอาแล้ว"

อยู่ ๆ รู้สึกว่าสว่างไปหมดทั้งศาลา ก็เลยมองดูว่าทำไมสว่าง "แล้วไอ้นั่นคือใคร ?" ท่านคิดอยู่แค่ว่ากลัวแล้วไม่เอาแล้ว จนกายในหลุดออกไป เห็นตัวเองกอดเขาคุดคู้อยู่ด้วยความกลัว หลับตาปี๋ เพราะฉะนั้น..คำภาวนาไม่ใช่สาระ อาตมายืนยัน...ลมหายใจเข้าออกจึงเป็นสาระสำคัญของการปฏิบัติ