[โอรส]

ตัวจิตสังขารที่คอยนึกคิดปรุงแต่งนี่น่ากลัวที่สุด เพราะถ้าเราคิดจะเป็นสาเหตุของความทุกข์ทั้งนั้น การคิดจะฟุ้งซ่านไป ๒ ทาง คือไม่ไปในอดีตก็ไปในอนาคต

อดีตผ่านไปแล้ว เราไปพระนิพพานได้ที่ไหนกัน ถ้าไปได้ก็ไม่มานั่งอยู่อย่างนี้หรอก อนาคตก็ยังมาไม่ถึง รถที่ไม่ออกจากท่าเราไปขึ้นจะมีประโยชน์อะไร ต้องเอาปัจจุบันนี้ เอารถเที่ยวปัจจุบันที่ออกอยู่นี่แหละ ต้องรีบไปกับรถคันนี้ ขืนช้าตกรถจะไปพระนิพพานไม่ทัน

ในเมื่อไม่มีจิตไปคอยปรุงแต่ง ในเมื่อเราไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ เราเกาะนิพพานอย่างเดียว จิตก็บริสุทธิ์ขึ้นเรื่อย ๆ เพราะกิเลสมายุ่งด้วยไม่ได้ เดี๋ยวก็หมดกิเลสแบบไม่ทันรู้ตัว กิเลสโดนกดอยู่นาน ๆ จึงเฉาตายไปเอง

ถึงตอนนั้นเราก็อยู่ยาวไปเลย ไม่ต้องลงมาแล้ว ...(หัวเราะ)... คนอื่นมาก็ว่าหัวใจล้มเหลว ...(หัวเราะ)... ตายไปแล้ว เป็นพระนี่เสียท่านะ ถึงทำได้อย่างนั้นก็ต้องทนอยู่ต่อไป ของโยมถ้าทำได้ก็ไปเลย


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนเมษายน พุทธศักราช ๒๕๔๕