[เถรี]

สมัยก่อนผมรบกับเขามาตั้งแต่ฆราวาสยันเป็นพระ สนุกอย่าบอกใครเลย บางวันนี่เขามาฟ้าถล่มดินทลาย เหมือนกับเขื่อนจะแตก อย่างไรก็เอาไม่อยู่ ภาวนาก็ไม่ได้ พิจารณาก็ไม่ได้ ผมก็นั่งหน้าพระประธานองค์เบ้อเริ่ม ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง..ใช่ไหม ? ถ้าอย่างนั้นก็เอาปัจจุปันนังสญาณเลย ตรงหน้ามีพระพุทธเจ้าเป็นประธานองค์ใหญ่ขนาดนี้ อย่างน้อย ๆ ตาเราเห็น ใจเรายอมรับว่าท่านเป็นพระพุทธเจ้า ถึงจะคิดชั่วขนาดไหนก็ตาม เราอยู่ตรงหน้าพระ ตายตอนนั้นก็ยังไม่ขาดทุน ต้องเล่นกันถึงขนาดนั้น เพราะว่าเอาไม่อยู่จริง ๆ ทีนี้ก็แปลก..พอเรารู้เท่าทันเขาก็ถอย แต่ถ้าเรารู้ไม่เท่าทัน ไปสู้กันสุดฤทธิ์ แบบนี้เขาตีเราตายเลย..!

คุณสังเกตไหม ? ยิ่งบวชเข้ามา แทนที่กาย วาจา ใจ จะสงบเรียบร้อย กลายเป็นคะนองมากขึ้นทุกวัน พวกคุณได้สังเกตตัวเองอยู่หรือเปล่า ? เขาหลอกให้เรารู้สึกว่า ใกล้ชิด สนิทสนมขึ้น จะพูดอย่างไรก็ได้ ทำอย่างไรก็ได้ ก็บรรลัยสิครับ ความเป็นพระเป็นเณรหายหมด..! อย่าลืมว่าเราต้องพิจารณาเนือง ๆ ว่า กาย วาจา ใจที่ดีกว่านี้ยังมีอยู่ เราต้องทำกาย วาจา ใจเหล่านั้นให้ได้ ไม่ใช่ถึงเวลาก็เอะอะ โวยวาย เฮฮา ไปตามสภาพของกิเลส ผมเองจะมานั่งเตือนแต่ละคนก็ไม่มีโอกาส ได้แต่มองดูว่าพวกคุณจะไปกันไกลแค่ไหน ?

เราบวชมาทั้งที ตั้งใจทำดีแล้ว วันแรกที่บวชกับวันนี้ ความรู้สึกของเราต่างกันหรือไม่ ? กำลังใจยังมุ่งมั่นเข้มข้นอยู่เหมือนเดิมหรือไม่ ? ในระยะเวลา ๑ พรรษา ๓ เดือนเศษ ๆ วันแรกกับวันนี้มีความต่างกันแค่ไหน ? รู้กำลังใจตัวเองหรือเปล่า ? ยังมีความมุ่งมั่นอยู่หรือเปล่า ? หรือรอจะสึกอย่างเดียว ? จะสึกไม่เป็นไร ผมไม่ได้ว่า แต่ตอนเราเป็นพระ หน้าที่เราคืออะไร ? เราต้องเล่นให้สมกับบทบาทด้วย