[เถรี]

ตอนนั้นกระผม/อาตมภาพออกจากวัดท่าซุงมาอยู่ที่เกาะพระฤๅษี ถือว่าไม่ไกล ห่างจากที่นี่ก็ ๒๘ กิโลเมตรเท่านั้น เพียงแต่ทางเข้าโหดไปหน่อย สมัยโน้นเป็นปลักควายตั้งแต่ปากซอยเข้าไป ตามเนินต่าง ๆ ก็จะมีคนเอาช้างบ้าง เอาควายบ้าง มารออยู่ ถ้ารถติดหรือขึ้นเนินไม่ไหวก็ต้องจ้างให้เขาช่วยลาก

แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เจ้าหน้าที่จากศูนย์จัดการต้นน้ำที่ ๑๖ ไปจ้างควายเขาลากรถ ๖ ล้อขึ้นเนิน ด้วยความที่ผู้ช่วยงู (นายพินิจ คงทองดี) ผู้ช่วยหัวหน้าหน่วยจัดการต้นน้ำ เป็นมือใหม่ พอถึงเวลาพ้นเนินแล้วก็บีบแตรให้สัญญาณเพื่อให้เขารั้งควายไว้ จะได้ปลดเชือกแล้วก็วิ่งรถต่อ ปรากฏว่าควายตกใจเสียงแตร ก็เลยพรวดเข้าป่าไป ลากเอารถไปด้วย..! รถที่ขึ้นเนินมาแบบไม่บุบสลาย ก็เลยออกจากป่ามาแบบลายพร้อยไปทั้งคัน..!

กระผม/อาตมภาพเปลี่ยนผ้าครองถวายหลวงปู่มาทุกปี ๆ จนกระทั่งพระสมุห์สมพงษ์ เขมจิตฺโต เป็นเจ้าอาวาสต่อ ก็เปลี่ยนถวายมาอีก ๑๑ ปี สิบเจ็ดปีผ่านไป ตัวเองต้องมาเป็นเจ้าอาวาส เพราะว่าเขาหาลูกศิษย์หลวงปู่สายไม่ได้แล้ว ลูกศิษย์ที่อยู่กับหลวงปู่คนสุดท้ายก็คือท่านอาจารย์สมพงษ์ที่เพิ่งจะได้พรรษากว่า ๆ เริ่มเข้าพรรษาที่ ๒ ก็เป็นเจ้าอาวาสไปแล้ว ที่เหลือไม่มีใครทัน ก็เลยต้องไปลากอาตมาให้มาเป็นเจ้าอาวาสต่อ

เปลี่ยนผ้าถวายหลวงปู่ในฐานะเจ้าอาวาสมาอีก ๗ ปี รวมแล้ว ๒๔ ปี ก็ปล่อยภาระให้พระท่านเปลี่ยนกันเองบ้าง ปรากฏว่าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา บางทีก็ช้าไม่ทันใจ หาความคล่องตัวกันไม่ได้ ปีที่แล้วก็ลงไปเปลี่ยนเองอีก

เราจะเห็นว่าหลายสิ่งหลายอย่างเป็นเรื่องเหมือนกับวาระบุญ วาระกรรมกำหนดไว้แล้ว ใครจะไปคิดว่าจากสมัยโน้นที่เพิ่งจะ ๓ - ๔ พรรษา มากราบขอความรู้จากหลวงปู่ หลังจากนั้นก็ต้องมาเป็นเจ้าอาวาสอยู่ที่นี่

ในเมื่อเป็นเรื่องของบุญสัมพันธ์ กรรมสัมพันธ์ ก็ขอให้พวกเราเชื่อเถิดว่าที่มานั่งกันอยู่ตรงนี้ได้ พระพุทธเจ้าตรัสเอาไว้ว่า บุคคลที่เกิดมา แล้วได้เจอกัน ในอดีตไม่เคยมีความสัมพันธ์กันมานั้นไม่มี อย่างน้อยก็ต้องฐานะใด ฐานะหนึ่ง เคยเป็นพ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ลูก หลาน เหลน กันมา เป็นสามี ภรรยากันมา เป็นครูบาอาจารย์กันมา เป็นเพื่อนฝูงกันมา ต้องมีสักฐานะหนึ่ง ไม่มีอะไรก็เคยเป็นทาสรับใช้กันมา