[ลัก...ยิ้ม]

ออกจากปราสาทหลวงพ่อพาไปอีกที่หนึ่ง โดยพาลอยตัวขึ้นบนอากาศ ลอยตัวไปเรื่อย ท่ามกลางธรรมชาติอันสวยงามไม่เหมือนโลกมนุษย์ ทุกพื้นที่สะอาดเหมือนมีผู้ตกแต่งเอาไว้ทุกตารางนิ้ว ทุกพื้นที่ที่ผ่านไปจิตมันสดชื่น สงบเยือกเย็น มีความสบายไม่ร้อน ไม่มีหนาว มีแต่ความสบายเท่านั้น ตัวเบา

หลวงพ่อพาไปสถานที่ที่หนึ่ง ด้านหน้ามีแสงสว่างเจิดจ้า จนมองอะไรไม่เห็น นอกจากแสงสว่างดั่งดวงอาทิตย์ หลวงพ่อพาลงมาที่บันไดแก้วที่ทอดลงมา ข้างบนมีแสงสว่าง เมื่อเท้าทั้งสองถึงพื้น หลวงพ่อก้มลงกราบ ข้าพเจ้าก็กราบตาม ไม่รู้ว่าท่านกราบอะไร? เพราะมองไม่เห็นเลย เพียงทำตามหลวงพ่อเท่านั้น

เมื่อกราบแล้วได้ยินเสียงดังมาจากข้างบน เสียงนั้นดังมาก ก้องกังวาน น้ำเสียงฟังแล้วเย็นสะท้านไปทั้งกาย แต่นุ่มเปี่ยมไปด้วยน้ำเสียงแห่งความเมตตากรุณา ทำให้จิตใจอิ่มเอิบ บอกไม่ถูก สุดจะหาคำอธิบายให้เห็นเป็นรูปธรรมได้ เพราะไม่มีโวหารคำใดที่จะพรรณนาให้ใกล้ความเป็นจริงได้

เสียงที่ดังมานั้นถามว่า “รัตนมุนี (เป็นฉายาของหลวงพ่อข้างบนนั้น ท่านเรียกฉายาไม่ได้เรียกชื่อ) เธอขึ้นมาทำไม?” หลวงพ่อตอบว่า “เจ้าข้า ข้าพระองค์นำลูกศิษย์ขึ้นมาเฝ้าพระเจ้าข้า” เสียงนั้นดังขึ้นอีก เธอจงเข้ามาสิ หลวงพ่อตอบว่า “พระเจ้าข้า”

ขณะนั้นแสงสว่างค่อย ๆ จางลง มองเห็นสภาพแวดล้อม ความสวยงามไม่ต้องกล่าวถึง ขอให้ท่านที่ได้อ่าน จินตนาการเอาเองเถิด มองเห็นบันไดแก้วพาดลงมาจากปราสาทแก้ว เป็นปราสาทแก้วที่ใหญ่โตกว้างสุดคณานับ ลอยอยู่กลางอากาศส่องแสงเป็นประกายรอบทั้งปราสาท

หลวงพ่อก้มกราบที่บันไดขั้นแรก ข้าพเจ้าทำตาม จริง ๆ แล้วข้าพเจ้าไม่รู้หรอกว่า น้ำเสียงนั้นเป็นเสียงใคร แต่เห็นหลวงพ่อพูดราชาศัพท์ ก็คิดว่าคงเป็นผู้มีอำนาจแน่ แม้แต่เสียงทำให้เราเกิดอาการสะท้านไปทั้งตัว แต่จิตกลับสุขล้ำลึก ได้เดินขึ้นบันไดแก้วทีละขั้น ๆ กี่ขั้นไม่อาจทราบได้

ขยับขึ้นจนถึงขั้นสุดท้ายเป็นลานกว้าง มองไปข้างหน้าเห็นพระพุทธองค์ทรงประทับอยู่บนบัลลังก์แก้ว มีผิวพรรณขาวนวล ส่องประกายรอบพระวรกาย พระพักตร์อิ่มเอิบ พระเนตรเปล่งประกาย ห่มจีวรสีเหลือง พระโอษฐ์แย้มยิ้มน่าเกรงขาม แม้แต่จะเหลือบมองก็ยังเกรงกลัว เมื่อสบพระเนตร ใจสะท้านจิตสะท้อน กายสั่นเทิ้มหวั่นไหวไปทั้งกายและจิต