"ด้วยน้ำนั้นสุขุมละเอียดอ่อน........จึ่งชื่อสีทันดรอันไพศาล
ประกอบหมู่มัจฉากุมภาพาล ........คชสารเงือกน้ำแลนาคินทร์
ผู้ใดข้ามนทีสีทันดร..................ก็ม้วยมรณ์เป็นเหยื่อแก่สัตว์สิ้น
แสนมหาพระยาครุฑยังเต็มบิน.......จึ่งล่วงสินธุ์ลุถิ่นพิมานทอง
ขนาดขยับปีกทีหนึ่งไปได้โยชน์หนึ่ง ก็คือ ๑๖ กิโลเมตร ต้องบินจนหมดกำลังถึงจะพ้น คนธรรพ์ก็บอกว่า พญาครุฑตัวใหญ่เสียเปล่า แต่สมองกลวง ตูไม่เห็นต้องบินอะไรเลย ถึงเวลาก็ซุกใต้ปีกไป ก็ครุฑตัวใหญ่ คนธรรพ์เปรียบกับพญาครุฑแล้วตัวนิดเดียว ก็แปลงเป็นไรซุกไปในเส้นขน พญาครุฑพอได้ยินก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ไปอุ้มนางกากีมาโยนคืนให้
ตรงนี้ต้องบอกว่าไม่สมจริงนะ เขาบอกว่าบินจนสิ้นกำลังถึงจะไปถึง ตรงนี้น่าจะเป็นแรงโมโห บินไปถึงแล้วยังอุ้มบินกลับมาได้อีกต่างหาก..! พวกเราอ่านแล้วไม่ค่อยคิด แต่อาตมาคิดบ่อย มึงบอกว่าบินจนหมดกำลังถึงได้ข้ามสีทันดรได้ นี่ไปแล้วยังอุ้มกลับมาอีกคน แสดงว่าโกรธจัด แรงบ้าพาให้บินกลับมาได้ น่าจะหมดสภาพกลายเป็นนกหงอยไปอีกนาน..!”
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 30-04-2019 เมื่อ 20:52
|