[สุธรรม]

ปลัก..เอ๊ย..สระสรง เป็นสระน้ำสมัยโบราณ

คุณราญนำรถออกวิ่งยาวขึ้นไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ ข้ามแม่น้ำเล็ก ๆ สายหนึ่ง คุณแสงบอกว่าชื่อแม่น้ำสตรึงเสียมเรียบ (Strung Siemreap) ไปตามถนนสาย ๑๐๕ ผ่านปราสาทหินซึ่งไม่ใหญ่นักหลายหลัง ที่พอมีชื่อเสียงคุ้นหูพวกเราก็คือปราสาทบั้นท้ายกะเทย เอ๊ย..บันทายกะเดย (Banteay Kdei) แต่พวกเราวิ่งเลยไป พอเลี้ยวขวาไปทิศตะวันออกเต็ม ๆ ได้ไม่ไกล ทางขวามือก็เป็นสระน้ำขนาดใหญ่โตมโหฬารชื่อ “สระสรง” (Srah srang) คุณแสงบรรยายว่าเป็น “บาราย (Baray สระเก็บน้ำ)” สมัยโบราณ มีความกว้าง ๓๕๐ เมตร ยาวตั้ง ๗๐๐ เมตร...

ที่ชื่อว่าสระสรงเพราะว่าสมัยก่อนเป็นที่อาบน้ำของบรรดานางสนมกำนัล ๗๐๐ นางของพระเจ้าชัยวรมันที่ ๗ ฮ่า..ฮ่า.. “หาความสำรวมไม่ได้เลย..” ท่านผู้ถูกพาดพิง “โผล่พระเศียร” มาถึง ก็เอ่ยโอษฐ์ตำหนิอาตมาเข้าเต็ม ๆ ก็มันขำนี่หว่า..ให้สาว ๆ ๗๐๐ คนลงไปขัดขี้ไคล น้ำคงขุ่นคลั่กเป็นปลักควายไปเลย ดูท่าว่าไม่อาบจะดีกว่ามั้ง ? มิน่าล่ะ..ที่พระองค์ท่านหนีเข้าวัดทรงปฏิบัติธรรมบ่อย ๆ คงเป็นเพราะเห็นสาว ๆ ลงปลัก เอ๊ย..ลงสรงนี่เอง...