[เถรี]

อาตมาอยากจะยกตัวอย่างครูบาอาจารย์ท่านหนึ่ง คือ หลวงปู่พระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ หรือหลวงปู่มหาอำพัน วัดเทพศิรินทราวาส หลวงปู่มหาอำพันนั้นแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย ครูบาอาจารย์และผู้มีพระคุณ โดยการที่เมื่อบำเพ็ญกุศลทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นการสวดมนต์ทำวัตร ใส่บาตร นั่งกรรมฐาน หลวงปู่จะอุทิศส่วนกุศลให้แก่ท่านผู้มีพระคุณทั้งหลาย โดยการเอ่ยชื่อตามลำดับ

การเอ่ยชื่อตามลำดับนั้นมีรายชื่อเป็นร้อยเป็นพัน แต่หลวงปู่เอ่ยชื่อตามลำดับเป็นไปได้โดยถูกต้องแม่นยำ เพราะว่ากระทำอยู่ทุกวัน อย่างน้อยวันละ ๒ เวลา แสดงให้เห็นชัดถึงสภาพจิตที่ประกอบไปด้วยกตัญญู คือรู้คุณ ที่พ่อแม่ ปู่ย่าตายาย ให้การอนุเคราะห์สงเคราะห์มา ที่ครูบาอาจารย์ ผู้มีพระคุณ ให้การอนุเคราะห์สงเคราะห์มา และได้กตเวที ก็คือสร้างความดีแล้วอุทิศส่วนกุศลให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้น ขอให้ท่านพ้นจากความทุกข์ ขอให้ท่านมีแต่ความสุขความเจริญ

เมื่อหลวงปู่ท่านเจ้าคุณนรรัตนราชมานิต (ธมฺมวิตกฺโกภิกขุ) มรณภาพลงในวันศุกร์ที่ ๑๔ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๑๓ ตั้งแต่นั้นมาทุกวันศุกร์ หลวงปู่มหาอำพันจะจัดให้มีการถวายสังฆทานที่กุฏิของท่านเอง โดยนิมนต์พระผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมารับสังฆทาน แล้วอุทิศส่วนกุศลจำเพาะเจาะจง ให้แก่หลวงปู่ธมฺมวิตกฺโกทุกวันศุกร์ ต่อเนื่องกันมาเป็นเวลา ๓๐ ปีพอดี จนกระทั่งท่านเองถึงแก่มรณภาพไปด้วย

ดังนั้น..ในส่วนของความกตัญญูกตเวทีที่เราเห็นชัดเจนนี้ เมื่อเปรียบเทียบกับตัวเราแล้ว เราได้กระทำสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ได้บ้างหรือไม่ ? ไม่ใช่เราเร่งเอาแต่ศีล สมาธิ ปัญญาเฉพาะหน้า ถ้าอย่างนั้นแปลว่าเรามีแต่ศีลกับสมาธิเท่านั้น ปัญญายังไม่ได้มีจริง เพราะถ้าปัญญามีจริง เราจะต้องมีความรอบคอบ โดยเฉพาะมีความกตัญญูกตเวทิตาต่อท่านผู้มีพระคุณทั้งหลาย