[เถรี]

ให้ทุกคนนั่งในท่าที่สบายของตัวเอง ตั้งกายให้ตรง กำหนดความรู้สึกของเราไว้ที่ลมหายใจเข้าออก หายใจเข้า...ให้ความรู้สึกไหลตามลมหายใจเข้าไป หายใจออก...ให้ความรู้สึกไหลตามลมหายใจออกมา จะใช้คำภาวนาอะไรก็ได้ที่เรามีความถนัดมาแต่เดิม

การกำหนดภาวนานั้นเราจะจับลมหายใจจุดเดียว ๓ จุด ๗ จุด หรือรู้ตลอดกองลมก็ได้ ถ้าเผลอสติไปคิดเรื่องอื่น เมื่อรู้ตัวก็ให้ดึงความรู้สึกกลับมาที่ลมหายใจเข้าออกเสียใหม่ แรก ๆ ก็จะต่อสู้กันในลักษณะอย่างนี้ พอนานไปสภาพจิตเริ่มมีกำลัง ก็จะสามารถเข้าถึงสมาธิได้ง่ายขึ้น

วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ ๕ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๐ สำหรับวันนี้อยากจะเตือนทุกคนว่า การที่พวกเราปฏิบัติธรรมกัน มักจะทำเหมือนกับคนมีเวลามาก ก็คือไปเรื่อย ๆ เหนื่อยก็หยุด ซึ่งความจริงการปฏิบัติธรรมนั้น เราต้องระลึกรู้อยู่เสมอว่า ตัวเราอาจจะตายลงไปได้ทุกลมหายใจเข้าออก หายใจเข้าถ้าไม่หายใจออกเราก็ตายแล้ว หายใจออกถ้าไม่หายใจเข้า ก็ตายอีกเช่นกัน

ตัวเราอยู่ใกล้ชิดกับความตายจนขนาดนี้ ให้ทุกคนสำรวจตัวเองดูว่าถ้าเราตายลงไปเดี๋ยวนี้ เรามีความดีเพียงพอที่จะรอดจากอบายภูมิหรือไม่ ? เรามั่นใจได้หรือไม่ว่าตายแล้วจะไม่ตกนรก ไม่เกิดในแดนเปรต ไม่เกิดเป็นอสุรกาย ไม่เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน ?

ซึ่งสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าเรายังขาดความมั่นใจ ไม่สามารถที่จะปิดอบายภูมิได้อย่างแท้จริง แล้วเรายังทำตัวเป็นผู้ประมาท ไปเรื่อย ๆ เหนื่อยก็หยุด แวะชมดอกไม้ริมทางบ้าง แวะร้านอาหารบ้าง แล้วเมื่อไรเราจะไปถึงจุดหมายปลายทางที่เราต้องการเสียที