[เถรี]

ถ้าเป็นพวกเราเห็นคาตาอยู่ว่าพระท่านขลังขนาดนั้น งูตัวใหญ่ท่วมหัวขนาดนั้น เวลากินเราก็คงกลืนคำเดียวเท่านั้น ปรากฏว่าพระไล่ไปด้วยทรายเสกแค่กำเดียว โยมก็ต้องทึ่ง ท้ายสุดโยมพ่อถามพระท่านว่ามีอะไรดี พระท่านบอกว่ามีคาถาวิเศษ โยมพ่อก็ขอเรียนบ้าง พระท่านก็สอนให้ โยมพ่อก็ท่องมาตลอดชีวิต อาตมาฟังแล้วมี อิติปิ โสฯ สวากขาโตฯ สุปฏิปันโนฯ อยู่ ๓ บท

พระท่านยังสอนว่า “ถ้าจะให้ดี ให้ถวายข้าวพระทุกวัน” โยมพ่อถามว่าให้ถวายอย่างไร ท่านก็บอกว่าให้ทำกระทงเล็ก ๆ ใส่ข้าวนิดหนึ่ง กับนิดหนึ่ง น้ำนิดหนึ่ง ถวายทุกวันแล้วสวดมนต์ ถ้าทำอย่างนี้ทุกวันแล้ว อำนาจของคาถาวิเศษจะคุ้มครองได้ อยู่ที่ไหนก็ปลอดภัย โยมพ่อทำอย่างนั้นทุกวัน พออาตมาเริ่มรู้ภาษาท่านก็อุ้มคอพับคออ่อนไปสวดมนต์ทุกวัน

แต่ที่โยมพ่อทำ สมัยนี้อาตมารู้สึกแปลก ๆ เพราะท่านถวายข้าวพระตอนประมาณทุ่มครึ่ง ก็พระธุดงค์ท่านไม่ได้บอกนี่ว่าให้ถวายเวลาไหน บอกให้ถวายทุกวัน กว่าพ่อจะว่างงานก็ค่ำแล้ว อาบน้ำอาบท่ากินข้าวกินปลาเสร็จก็เข้าไปถวายข้าวพระ นั่งสวดมนต์ เอาอาตมาไปสวดด้วย เพิ่งจะขวบกว่าสองขวบก็หลับคอพับอยู่ทุกวัน คราวนี้ที่ไปสวดอยู่ทุกวัน โยมพ่อท่านสวดกรอกหูอยู่เลยจำได้ กลายเป็นสวดมนต์ได้ตั้งแต่ยังไม่ทันจะเข้าโรงเรียน พอเข้าเรียนครูเขาเห็นสวดมนต์ได้ก็เลยให้เป็นหัวหน้าชั้น

จะเห็นได้ว่าความซื่อนี่แหละทำให้ขลัง แบบเดียวกับที่นะโมพุทธาแยะเสกหินเป็นอาหารได้ ที่โยมพ่อไม่รู้ว่าธรรมเนียมไทยนิยมถวายข้าวพระก่อนเพล พระบอกให้ทำอย่างนี้ ๆ ก็ถวายเหมือนกัน ลืมถามเรื่องเวลา จึงรอตอนกลางคืน ตกลงพระพุทธรูปที่บ้านอาตมาฉันข้าวเย็นทุกวัน..!

ความศักดิ์สิทธิ์ตรงนี้แหละ ไปศาลเจ้าที่ไหนก็ตาม เขายืนยันว่าโยมพ่อมีพระคุ้มครองอยู่แล้ว ไม่ต้องเสียเวลาเอาเครื่องรางของขลังไป ต้องถามว่าแล้วเจ้าเขารู้ได้อย่างไร แล้วเวลาตำรวจกองปราบ พวกพลตระเวนไปปราบพวกเสือปล้น ก็ให้โยมพ่อเป็นคนนำทาง พอเข้าไปใกล้ชุมโจร ตำรวจเขาก็หมอบ ๆ คลาน ๆ โยมพ่อรำคาญก็ถือปืนเดินเทิ่ง ๆ นำหน้าไป ยิงกันกระจายทุกงาน แต่ก็แปลกว่าโยมพ่อไม่เคยโดนอะไรเลย แสดงว่าความที่ท่านเชื่อมั่นว่า คาถาวิเศษของพระธุดงค์ป้องกันภัยได้เป็นเรื่องจริง