[เถรี]

"อาตมาเองตั้งกำลังใจเอาไว้อยู่แล้วว่า ถ้าอยู่ไม่ได้ก็สึก เป็นคนที่พร้อมจะไปได้ทุกเวลา เนื่องจากว่าไม่กลัวลำบาก คนเคยลำบากมาก่อน ไปไหนก็ไม่ลำบากไปกว่านั้นหรอก

ช่วงที่อยู่กับหลวงพ่อวัดท่าซุง ท่านก็ถามว่าจะเรียนหนังสือไหม ? กราบเรียนหลวงพ่อไปว่า "จะเรียนไปทำไมละครับ ? เสียเวลาปฏิบัติเปล่า ๆ" ท่านบอกว่า "เรียนเอาไว้เป็นไม้กันหมาก็ดี พระปริยัติมักจะดูถูกว่าพระปฏิบัตินั้นโง่" อาตมาได้ยินก็คิดว่า "เรียนก็เรียน" ก็ไปถามรุ่นพี่ว่าพระท่านเรียนอะไรกันบ้าง ท่านบอกว่าต้องสอบนักธรรมชั้นนวกภูมิ ต้องสอบนักธรรมชั้นตรี นักธรรมชั้นโท นักธรรมชั้นเอก มีหนังสืออะไรบ้างก็ไปค้นหนังสือมาอ่านเอง แล้วก็ไปลงชื่อสอบร่วมกับเขาในจังหวัด

ปีแรกสอบนวกะและนักธรรมชั้นตรีได้ เพราะว่านวกะสอบในพรรษา นักธรรมตรีสอบหลังลอยกระทง ได้ประกาศนียบัตรมาสองใบ ปีที่สองว่าจะสอบนักธรรมชั้นโท พอดีหลวงปู่มหาอำพันท่านป่วย ก็ลามาดูแลหลวงปู่มหาอำพัน ลาอย่างชนิดที่ลาบ่อยจนเกินเหตุ

ปกติแล้วสำหรับวัดท่าซุง หลวงพ่อท่านอนุญาตว่า ให้ลาได้เดือนละไม่เกิน ๑๐ วัน ถ้าไม่ได้ลา ๒ เดือนขึ้นไป ให้ลาได้ ๑๕ วัน อาตมากลับมาถึงก็ลาใหม่ กลับมาถึงก็ลาใหม่ ไม่รู้หรอกว่าคณะกรรมการสงฆ์เขาจ้องเล่นงานอยู่ ปรากฏว่าวันหนึ่งเขียนใบลาทีเดียว ๑๕ วันเลย กะจะลักไก่ เพราะที่วัดท่าซุงต้องบอกขออนุญาตลาด้วยวาจาพร้อมกับส่งใบลา แล้วต้องไปลงสมุดลาด้วยว่าไปวันไหน..กลับวันไหน

ทันทีที่ส่งใบลา หลวงพ่อท่านฉีกแคว่ก..! ส่งคืนให้ ท่านบอกว่า "ไปเขียนมาใหม่ให้ถูกต้อง" อาตมานี่เหงื่อหยดติ๋งเลย ท่านไม่ได้อ่านสักตัวแต่บอกให้เขียนใหม่ให้ถูกต้อง เพราะท่านอนุญาตให้ลาได้ครั้งละไม่เกิน ๑๐ วัน อาตมาตะบันไป ๑๕ วัน ต้องวิ่งไปหายางลบ ลบเสร็จแก้ตัวเลขใหม่ พอกลับมาก็โดนกรรมการสงฆ์เรียกสอบเลย เพราะลาเกินกำหนด แล้วลงมติว่าผิดระเบียบของวัด ให้ขับออกจากวัดไป

หลังจากทำเรื่องรายงานขึ้นไป ปรากฏว่าหลวงพ่อท่านแทงลงมาว่า "การไปดูแลครูบาอาจารย์ถือว่าเป็นความกตัญญู ไม่ใช่ความผิด เนื่องจากลามากเกินไปให้ตัดวันลาเสีย จากที่ลาได้เดือนละ ๑๐ วัน ให้ลาแค่เดือนละ ๗ วันก็พอ" อาตมาก็เลยเป็นคนเดียวในวัด ที่ลาได้แค่เดือนละ ๗ วัน ไม่เหมือนคนอื่นเขา"