[เถรี]

ตั้งแต่ผมเกิดมานี่ไม่เคยตกงาน งานเยอะโคตรทุกวันเลย ก็เพราะเราต้องศึกษาครับ พระพุทธเจ้าตรัสว่า สิปปัญจะ เอตัมมังคะละมุตตะมัง การมีศิลปะจัดเป็นอุดมมงคลอย่างยิ่ง จะเป็นมงคลสูงสุดขนาดนั้นได้อย่างไร ? ศิลปะที่สำคัญก็คือศิลปะการเอาตัวรอดในโลกนี้ครับ ทำอย่างไรที่คุณจะอยู่ได้สบายที่สุด ทำหน้าที่ของเราอย่างไรให้ดีที่สุด ทำอย่างไรให้หน้าที่การงานเราเจริญรุ่งเรืองที่สุด

ต้องดูคนญี่ปุ่นเป็นตัวอย่าง คนญี่ปุ่นทำงานนี่ทุ่มให้กับบริษัทเลย เหมือนกับเป็นบริษัทตัวเอง ญี่ปุ่นทำงานมากที่สุดในโลก จนรัฐบาลของเขาต้องขอร้องให้ลดชั่วโมงการทำงานลง ชั่วโมงทำงานเขาเฉลี่ยวันละ ๑๐ ชั่วโมง บ้านเรา ๘ ชั่วโมง เข้างาน ๘ โมงเช้าเลิกงาน ๔ โมงเย็น...ไม่จริงหรอก เห็นส่วนใหญ่มาทีหลังกลับก่อนทุกทีแหละ..!

ทำอย่างไรที่เราจะมีจิตสำนึกร่วมในการเป็นเจ้าของ คุณรู้หรือเปล่าว่าบริษัทใหญ่ ๆ ในปัจจุบันนี้ บังคับให้พนักงานมีจิตสำนึกร่วมในความเป็นเจ้าของ อย่างเช่นซีพี ถึงเวลาต้องจ่ายโบนัส เขาจ่ายให้เป็นหุ้นครับ ในเมื่อจ่ายเป็นหุ้น คุณก็เป็นเจ้าของบริษัทไปด้วย อยากจะรวยกว่านี้ใช่ไหม ? ทุ่มเทให้กับบริษัทสิ ถ้าหุ้นขึ้นคุณก็รวยขึ้น เห็นหรือยังครับว่า ถ้าเราไม่มีจิตสำนึกเขาก็ต้องบังคับให้เรามี สมมุติว่าโบนัสปีนี้ต้องจ่ายให้เราแสนหนึ่ง เขาก็ให้เป็นหุ้นมาห้าหมื่น เก็บเงินสดไว้ได้ตั้งครึ่ง แถมพนักงานยังทุ่มเทให้กับบริษัทอีกด้วย สิทธินี้จะหมดไปทันทีที่คุณออกจากบริษัทของเรา

เพราะฉะนั้น..ถ้าคุณมีจิตสำนึกในความเป็นเจ้าของ ทุ่มเทให้หน้าที่ให้ดีที่สุด ความสำเร็จจะไม่มาถึงได้อย่างไร ? ลองฟังคำพูดของพระผู้ที่ผมมั่นใจว่าท่านบริสุทธิ์แน่ อันดับแรก..พระพุทธเจ้าตรัสว่า นิสัมมะ กรณัง เสยโย ใคร่ครวญเสียก่อนแล้วค่อยทำ อัตตนา โจทยัตตานัง จงกล่าวโทษโจทก์ตนเองไว้เสมอ

หลวงปู่มหาอำพันของผมท่านบอกว่า “อย่ายุ่งกับเรื่องคนอื่น ทำหน้าที่เราให้ที่สุด” ฟังดี ๆ นะครับ หลวงปู่บุดดาท่านบอกว่า “กายเดียวจิตเดียวก็นิโรธ หลายกายหลายจิตมันยุ่ง” หลวงพ่อฤๅษีท่านบอกว่าอย่างไร ท่านบอกว่า “วางเฉยต่อร่างกายนี้ ยอมรับกฎของกรรม” คนละเรื่องกันเลยใช่ไหมครับ ? หรือว่าเรื่องเดียวกัน ?