[เถรี]

ข้อที่ ๒ ก็คือ งดเว้นจากการโกรธเกลียด อาฆาตพยาบาทผู้อื่น ความโกรธสามารถมีได้เป็นปกติ ตราบใดที่ยังไม่ใช่พระอนาคามีก็ยังโกรธผู้อื่นอยู่ แต่องค์สมเด็จพระบรมครูทรงสอนให้เราไม่ขังความโกรธไว้ โกรธแล้วเมื่อถึงเวลาหันไปจากที่นั้น ก็ให้ลืมไปเสียเลย

ถ้าเราไปขังความโกรธเอาไว้ เท่ากับเราเอาความชั่วมาเก็บไว้ในใจเราเอง ถ้าหากว่าจิตใจของเราเศร้าหมอง ก็แปลว่าเราจะต้องลงสู่อบายภูมิ คือไปเกิดเป็นสัตว์นรกบ้าง เป็นเปรตบ้าง เป็นอสุรกายบ้าง เป็นสัตว์เดรัจฉานบ้าง เป็นต้น

ข้อที่ ๓ ของการปฏิบัติในมโนสุจริตก็คือ เป็นผู้มีสัมมาทิฐิ เห็นว่าศีล สมาธิ และปัญญา ที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสสอนเรามานั้น เป็นสิ่งที่ดี เป็นสิ่งที่เราจำเป็นต้องปฏิบัติตาม เพราะว่าผู้ที่ปฏิบัติตามนั้นจะประกอบไปด้วยประโยชน์สุข ๓ สถานด้วยกัน

สถานแรกเรียกว่า ทิฏฐธรรมมิกัตถประโยชน์ เป็นประโยชน์ในชาติปัจจุบัน เราเป็นผู้มีศีล มีสมาธิ มีปัญญา ปฏิบัติตนเป็นคนดี เป็นบุคคลที่สังคมให้การเคารพยกย่อง เราจะไปที่ไหนก็ตาม มีแต่คนยินดีต้อนรับ ก็เท่ากับว่าเราจะมีความสุขในปัจจุบัน เพราะคนให้การนับหน้าถือตา ให้ความเคารพ ให้ความเชื่อถือในความดีของเรา จะอยู่ที่ไหนก็ต้องเป็นผู้นำเขา คือนำในการสั่งสอนให้ผู้อื่นให้เป็นคนดี

สถานที่ ๒ เรียกว่า สัมปรายิกัตถประโยชน์ เป็นประโยชน์ในชาติถัดไป ถ้าท่านสามารถดำรงความดีด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจนี้ให้มั่นคงได้ ท่านก็จะเกิดในสุคติ คือถ้าเป็นมนุษย์ก็เป็นมนุษย์ชั้นดี หรือเกิดเป็นเทวดา เป็นนางฟ้า ถ้ากำลังใจมั่นคงกว่านั้นท่านก็จะไปเกิดเป็นพรหม

แต่ถ้าท่านไม่นิยมในการเกิดเลย เห็นว่าสภาพร่างกายนี้ไม่ดี มีแต่ความทุกข์ สภาพของโลกนี้มีแต่ความทุกข์ ท่านไม่ต้องการการเกิดอีกแล้ว ถ้าสามารถขุดถอนรากเหง้าของกิเลสออกจากใจได้ ท่านก็จะได้ประโยชน์ในสถานที่ ๓ เป็นข้อสุดท้าย ที่เรียกว่า ปรมัตถประโยชน์ คือประโยชน์สูงสุด ได้แก่การหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด พ้นจากความทุกข์ทั้งปวง เข้าสู่พระนิพพาน