[เถรี]

"อาตมาไปเทศน์ที่โรงเรียนนาคประสิทธิ์ เป็นโรงเรียนเอกชนที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอสามพราน นักเรียนห้าพันกว่าคน พอนั่งลงก็บอกบรรดาครูบาอาจารย์กับนักเรียนว่า “ถ้าบอกอะไรแปลก ๆ สักอย่างหนึ่ง โปรดรับฟังและทำตามด้วยนะ ขอให้ถอดรองเท้าก่อน เพราะพระพุทธเจ้าห้ามพระเทศน์ให้คนใส่รองเท้าฟัง ถือว่าเขาไม่เคารพในธรรม” ทุกคนยอมถอดรองเท้าแต่โดยดี ก็แปลว่าสำคัญที่พระเราต้องนำ ต้องบอกให้เขารู้ ไม่ใช่ปล่อยให้ใส่รองเท้าเข้าโบสถ์

ขณะที่บ้านใกล้เรือนเคียงของเราไม่ใช่แค่ถอดรองเท้าใส่บาตร แต่คุกเข่าใส่บาตร ถอดรองเท้าตั้งแต่ปากทางเข้าวัด ของเขาเคร่งครัดกว่าเรามาก ส่วนคนไทยของเราไปถึงก็ใส่บาตรกันอีรุงตุงนังหมด พระในหลวงพระบางนี่เบื่อคนไทยสุด ๆ ใส่ทุกอย่างที่ขวางหน้า คนลาวเขาใส่แค่ข้าวเหนียว กับข้าวเขาใส่ปิ่นโตหิ้วไปส่งที่วัดทีหลัง ของเราเองมีทุกอย่างใส่ลงไป ชาเขียว น้ำเต้าหู้ กาแฟกระป๋อง เครื่องดื่มชูกำลัง มีอะไรใส่ไปตะบันราด คราวนี้พระเณรของเขาไม่เคย ถ้าเห็นถือของพะรุงพะรังมายืนค้ำหัวพระเณรนี่ มั่นใจได้เลยว่าคนไทย กลายเป็นสัญลักษณ์ไปแล้ว บ่นมากไปก็ไม่ดี ตั้งใจจะคุยเรื่องดี ๆ กลายเป็นนินทาคนไปได้"