[เถรี]

"ทันทีที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้น สติจะรับรู้ ถ้าไม่ดีก็ยั้งตนไว้โดยอาศัยกำลังสมาธิเป็นตัวห้าม แล้วก็กดกิเลสเอาไว้ หลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของปัญญาว่าจะทำอย่างไร จะฆ่าให้ตายหรือว่าจะเมตตาปล่อยไปก็แล้วแต่เราจะกระทำกัน

ขอโมทนากับทุกท่านที่ได้ปฏิบัติในวันนี้ เราจะเห็นได้ว่าจริง ๆ แล้วกิเลสเก่งมาก หลอกให้เราไปห้องน้ำได้ทุกครึ่งชั่วโมง แต่พอปฏิบัติยาว ๆ เข้าจริง ๆ ก็ไม่เห็นเป็นอะไร ก็แสดงว่าที่ผ่านมานั้นพวกเราโดนกิเลสหลอก การนั่งกรรมฐานของเราก็เหมือนกัน เรานั่งไปสักพักหนึ่งก็โอดโอยจะตายแล้ว..เลิกเถอะ ขอให้ลองฝืนดูหน่อย ถ้าฝืนแล้วจะขาดใจลงไปจริง ๆ แล้วค่อยเลิก แต่ถ้าฝืนแล้วไปต่อได้ แสดงว่าเมื่อครู่กิเลสเรียกร้อง ไม่ใช่เรา

ถึงเวลากิเลสเรียกร้องอะไร เราก็ตามใจกิเลสทุกอย่าง เพราะกิเลสอาศัยอยู่กับเรา เป็นส่วนหนึ่งของเรา พอถึงเวลากิเลสบอกว่าจะตายแล้ว เราก็ไปหลงประเด็นว่าที่จะตายคือเรา แล้วก็ไปหลงเชื่อ ปล่อยให้กิเลสรอดไปทุกที ถ้าอย่างนี้โอกาสที่เราจะก้าวหน้าในการปฏิบัติก็ไม่มี นักปฏิบัติจึงจำเป็นที่จะต้องเด็ดขาด แล้วก็เอาจริงเอาจัง ไม่เช่นนั้นมัวแต่รออยู่ว่าเมื่อไรจะมีการปฏิบัติธรรมแล้วเราค่อยไปเข้าร่วมปฏิบัติ ก็กลายเป็นเด็กหัดใหม่ทุกที ไม่มีอะไรที่เป็นของเก่าเหลือให้ชื่นใจได้เลย

หัดพิจารณาแบบพระบ้าง วันคืนล่วงไป ๆ เราทั้งหลายทำอะไรกันอยู่ ? คุณวิเศษของเรามีอยู่หรือไม่ ? เพื่อจะได้ไม่เก้อเขินเวลาเพื่อนสหธรรมิกไต่ถาม แล้วถ้าคุณวิเศษมีก็ระมัดระวังด้วย เผลอเมื่อไรจะโดนกิเลสหลอกอีก จึงขอฝากเอาไว้กับพวกเราว่า การปฏิบัติจำเป็นจะต้องจริงจังและสม่ำเสมอ ทำแล้วอย่าทิ้ง ถ้าทิ้งก็ต้องเริ่มต้นใหม่ทุกที กลายเป็นคนขยันแต่ไม่มีผลงาน ก็จะน่าสงสารมากเป็นพิเศษ"