[ลัก...ยิ้ม]

ครั้งหนึ่งได้ไปกราบหลวงพ่อที่วัด ได้นอนค้างคืนที่วัด ตกกลางคืนข้าพเจ้าได้บอกหลวงพ่อว่า "อยากกินอาหารจากกรุงเทพฯ" หลวงพ่อบอกว่า "ยังจะลองอีกหรือ?" ข้าพเจ้าแก้ตัวว่า "ไม่ได้ลอง! แต่อยากกิน" หลวงพ่อบอกว่า "พรุ่งนี้จะบิณฑบาตมาให้"

วันรุ่งขึ้น เมื่อข้าพเจ้าตื่นขึ้นมามีอาหารเต็มบาตร เป็นอาหารจากกรุงเทพฯ ทั้งนั้น เพราะอาหารที่ชาวบ้านนำมาถวายเป็นอาหารพื้นบ้าน ย่อมแตกต่างจากอาหารจากภาคกลาง นี่คือความพยายามของหลวงพ่อ ที่จะแก้นิสัยของข้าพเจ้านั่นเอง

ท่านบอกว่า "คนจะเกลียดเรา ชังเรา รังเกียจเรา จะตำหนิติติงเรา จะอิจฉาริษยาเรา เป็นศัตรูเรา จะรักเรา ชอบเรา เสน่หาหลงใหลเรา เป็นเพื่อนเรา ปรารถนาดีกับเรา ช่วยเหลือเรา ก็อย่าให้เกิดเวทนา (สุข-ทุกข์) เพราะเขาเหล่านั้นไม่ได้มากับเรา ไม่ได้ไปกับเราแม้แต่คนเดียว ความตายย่อมมาถึงแน่ ๆ ถึงทุกคน และต้องไปคนเดียวเหมือนตอนมา มาคนเดียว อะไร ๆ เราก็ไม่ได้เอามา ไม่ได้เอาไปด้วย ทิ้งไว้กับโลกใบนี้ทั้งนั้น แล้วจะมาติดอะไร? หวงแหนอะไร? มีก็สักแต่ว่ามี อย่าทุกข์-สุขกับสิ่งที่ไม่มีสาระ อย่าทรนง อย่าหน้ามืดตามัวกับโลกธรรมอีกเลย"

เมื่อแรกฟังไม่เข้าใจ !!! ได้แต่รับฟัง ทำไม่ได้ ใจไม่รับ ไม่รู้วิธีกำกับจิต ระงับจิต ตัณหามันมีอำนาจครองจิต มีกำลังมากกว่าที่จะฟังเข้าใจ ไม่มีปัญญามองเห็นหลักธรรม

คำที่หลวงพ่อสอนจริงอย่างที่ “พระพุทธองค์ทรงรำพึงเมื่อทรงตรัสรู้วันแรกว่า ธรรมนี้ช่างลึกซึ้งจริงหนอ ละเอียดจริงหนอ บอบบางจริงหนอ ลึกซึ้งจริงหนอ ยากที่จะเข้าถึงได้”

ข้าพเจ้าพบแล้ว พบกับตัวเอง ไม่รับรู้ ได้แต่รับฟัง กว่าจะรู้เข้าใจอย่างแท้จริง เกือบหมดเวลา ต้องต่อสู้ขัดแย้งกับจิตของตนเอง จิตในจิตมันต่อสู้กัน มันรบกัน มันเถียงกัน เอาชนะซึ่งกันและกัน ระหว่างถูกหรือผิด ละวางหรือยึดมั่นถือมั่น กว่าจะเข้าใจจิตของตัวเรา เรามัวแต่เข้าใจจิตคนอื่น ผูกพันกับคนอื่น ทั้งทุกข์แทบตายในบางครั้ง *ทั้งสุข สนุกสนานสุดเหวี่ยงในบางคราว* มันก็เวียนว่ายอยู่เช่นนี้ตลอดมา หากไม่แก้ หาวิธีแก้ตามคำสอนขององค์สัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ถ้าค้นไม่พบ เราคงต้องอยู่ในกองทุกข์ไปทุกเช้าค่ำตลอดไปเป็นแน่ หากหลวงพ่อไม่เมตตา เราคงไม่เห็นแสงสว่างเลยชั่วชีวิตนี้