อบรมที่เกาะพระฤๅษี วันที่ ๓๐ กรกฎาคม ๒๕๕๐
สำหรับพระใหม่ จะมีของใช้ที่นอกเหนือจากผ้าครองที่เราอธิษฐาน อย่างเช่น พวกบาตรหรือผ้าที่เกินมา บาตรนี้ท่านให้มีไว้เพียงหนึ่งใบ และใช้ตลอดชีวิต ใบที่สองขึ้นไปต้องรีบทำวิกัปเป็นเจ้าของร่วมกับคนอื่น หรือไม่ก็มอบให้เป็นของสงฆ์ ถึงพวกเราอยู่ที่นี่ไม่ได้บิณฑบาตแต่ก็ต้องมีบาตร เพราะว่าเป็น
บริขาร*สำคัญ ๑ ใน ๘ อย่างที่เป็นสมบัติของพระ นอกเหนือจากนั้นไม่ถือว่าเป็นของจำเป็นหรือว่าเป็นของสำคัญ
บริขารของพระใหม่นั้นจะยุ่งยากมาก เพราะเรายังไม่เคยชินกับกฎกติกาใหม่ อยู่ ๆ ก็ถูกจับเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย เปลี่ยนการหลักการที่ยึดถือปฏิบัติ โอกาสที่จะพลาดก็มีมาก
ที่ต้องระมัดระวังที่สุดก็คือ ศีลที่เป็นอาบัติหนักทั้ง ๑๗ ข้อ คือ
ปาราชิก ๔** สังฆาทิเสส ๑๓*** อย่าให้โดนเป็นอันขาด เพราะปาราชิก ๔ ข้อ โดนแล้วแก้ไขไม่ได้ ขาดความเป็นพระไปเลย สังฆาทิเสส ๑๓ ข้อนั้นแก้ไขได้ แต่ว่าแก้ไขได้ยากมาก
คำว่าสังฆาทิเสส แปลว่า ขึ้นต้นด้วยสงฆ์ ลงท้ายด้วยสงฆ์ คือ เราขาดความเป็นพระ ต้องไปสารภาพท่ามกลางสงฆ์ว่า โดนอาบัติข้อไหน ? แล้วคณะสงฆ์ก็จะปรับให้เราอยู่
ปริวาสกรรม**** จนกว่าจะครบ แล้วหลังจากนั้นถึงจะให้คณะสงฆ์อีก ๒๐ รูป สวดคืนความเป็นพระให้ จึงเป็นเรื่องที่ยุ่งยากที่สุด
ระหว่างที่อยู่ปริวาส ก็ร่วมกินร่วมนอน ร่วมสังฆกรรมกับพระอื่นไม่ได้ โดนจำกัดเขตอยู่ พระอื่นเข้าไปในเขตนั้นกี่คน เราก็ต้องไปกราบท่าน สารภาพว่าเราทำผิดอะไรมา วันไหนเกิดเพื่อนขยัน เข้าไปเยี่ยมสัก ๒๐ รูป ก็สารภาพจนเป็นลมแล้ว..!
อาบัติอื่นที่เบากว่านั้น โดนแล้วสามารถแก้ไขได้ แต่ว่าอย่าให้โดนได้เป็นดีที่สุด เพราะว่าการที่เราละเมิดในศีลของพระ ก็เหมือนกับร่างกายที่เป็นแผล การแสดงคืนอาบัติ ก็เหมือนกับการหยุดการลุกลามของแผลนั้น
แต่ไม่ได้หมายความว่าแผลนั้นจะหายไป ถ้าเป็นมาก ๆ มีแต่แผลทั้งตัว คนเห็นก็รู้สึกรังเกียจ ความประพฤติของเราก็ไม่เป็นที่เลื่อมใสของบุคคลที่จะควรจะเลื่อมใส บุคคลที่เลื่อมใสแล้วก็อาจจะหมดความเลื่อมใสลงไป เพราะฉะนั้น..พวกเราต้องระวังให้ดี ไม่อย่างนั้นแล้วพวกเราเองนั่นแหละ จะเป็นผู้ที่บวชเข้ามา แล้วทำให้ศาสนาเสื่อมลงไป
หมายเหตุ :
* ของใช้จำเป็นสำหรับพระ ๘ อย่าง ได้แก่ จีวร สบง สังฆาฏิ ประคดเอว บาตร หม้อกรองน้ำ มีดโกน เข็มและด้าย
** พระวินัยปิฎก เล่ม ๑ มหาวิภังค์ : ปฐมภาค : ปาราชิกกัณฑ์
*** พระวินัยปิฎก เล่ม ๑ : มหาวิภังค์ : ปฐมภาค : เตรสกัณฑ์
**** การอยู่กรรมของพระภิกษุที่ต้องอาบัติสังฆาทิเสส เพื่อจะได้พ้นมลทินกลับมาบริสุทธิ์เช่นเดิม : วิ.จุล.๖/๑๕๖/๑๘๒