[ชินเชาวน์]

๑๐ วัน อันทรหดอดทนทั้งครูบาธรรมชัยที่นั่งเจริญสมาธิภาวนาสงบนิ่ง ชาวบ้านทั้งหลายทั้งปวงผู้ห่วงใยท่านจนบอกไม่ถูก และช้างร้ายที่ลังเลไม่กล้าก้าวข้ามวงล้อมของสายสิญจน์แต่ก็ไม่ยอมผละไปไหน ยังเที่ยวหากินอยู่ในบริเวณนั้น อิ่มหนำสำราญดีแล้วก็ย้อนกลับมาทำกิริยางุ่นง่านฮึดฮัดแถวรอบ ๆ กลด

ครูบาธรรมชัยอาศัยหยดน้ำที่เหลือเศษน้อยนิดในกาเพียงกลั้วปากให้ชุ่มชื่น และเจริญเมตตาภาวนาแผ่ส่วนกุศลให้สรรพสัตว์ทั้งหลาย รวมถึงช้างตกมันตัวนั้นด้วย คืนแล้ววันเล่าที่ท่านทำอยู่เช่นนั้น

กระทั่ง ๑๕ วันอันยาวนานเหมือนผ่านไปหนึ่งชาติ

ลุถึงเช้าวันที่ ๑๕ นับตั้งแต่ช้างร้ายกักบริเวณครูบาธรรมชัยไว้ในปริมณฑลอันเท่าวงล้อมของสายสิญจน์ ผลที่สุดสิ่งที่เรียกกันว่า "อาการตกมัน" บรรเทาเบาบางจนหายไปจากร่างของช้างร้าย มันละพยศสร่างความคลั่งเหมือนช้างบ้าดีเดือด ควาญช้างผู้เจนจบในเรื่องของช้างทราบดีว่าเข้าใกล้มันได้เมื่อไหร่ จึงเข้าไปพูดจาปลอบโยนประเล้าประโลมและพามันเดินออกไปจากป่าช้า "สันปูเลย" โดยสงบเสงี่ยมน่ารักน่าเอ็นดู ต่างจากตอนเป็นช้างตกมันลิบลับ

ศรัทธาญาติโยมอ่อนระอาแทบไม่มีผู้ใดคอยไปเฝ้าดูสถานการณ์ซึ่งกินระยะเวลายาวนานถึงขั้นเหลือเชื่อคือ ๑๕ วัน เมื่อรู้ข่าวว่าช้างถูกนำตัวกลับออกไปจากป่าช้า จึงรีบพากันแห่แหนเข้าไปดูครูบาธรรมชัยที่กลด สงสัยว่าท่านอาจถูกทำร้ายจนถึงแก่มรณภาพ หรืออดทั้งอาหารและอดน้ำจนมรณภาพไปแล้ว คือธรรมดาของคนเราทั่วไป อดอาหารสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ๗ - ๑๐ วัน แต่อดน้ำนานที่สุดแค่ ๓ วัน ชีวิตก็หลุดออกจากร่าง

สภาพที่ชาวบ้านเห็นประจักษ์กับสายตาตนเองคือ.....