[เถรี]

ถ้ากลางค่ำกลางคืนใครต้องการจะปฏิบัติก็ขึ้นมาได้เลย สมัยก่อนที่ผมอยู่ที่วัดท่าซุง เวล่ำเวลาในการนอนของผมไม่มีหรอก คืนไหนนอนถึง ๒ ชั่วโมงนับว่าเยอะมากแล้ว ผมทุ่มเทให้กับการปฏิบัติ ง่วงตรงไหนผมกองลงไปแล้วก็นอนตรงนั้นแหละ ได้เวลาก็คว้าบาตรออกบิณฑบาต ทำกิจกรรมอะไรเพื่อส่วนรวมตามหน้าที่ตนเอง เสร็จสรรพเรียบร้อยก็เข้าที่ปฏิบัติของเราไป ไม่มีกลางวันไม่มีกลางคืน

เพราะฉะนั้น...อย่าไปคิดว่าผมเองมีเวลา เป็นพระอยู่ใต้บารมีหลวงพ่อท่าน ๗ พรรษา แต่ใน ๗ พรรษานี้ผมมั่นใจว่า ผมทำมากกว่าท่านที่อยู่ ๒๐-๓๐ พรรษาหลายเท่านัก เพราะว่าสมัยนั้นหลายท่านไม่ค่อยยอมศึกษาเรื่องอะไรกันเลย พอถึงเวลาก็ให้ผมทำแทน จนกระทั่งบางทีผมเหนื่อยขึ้นมา ผมก็เลยบ่นว่า "แล้วทำไมพี่ไม่ศึกษาเล่าเรียนกันเอาไว้บ้าง ?" ท่านบอกว่า "เป็นแล้วมันเหนื่อย"

ในเมื่อท่านเป็นแล้วเหนื่อย ผมก็กอบโกยอยู่คนเดียว แล้วก็เหมือนหลวงพ่อท่านจะเห็นว่า ผมพอจะรับอะไรบางอย่างจากท่านได้ ท่านก็เลยเทให้จนกระทั่งผมรู้สึกว่าทุกวันนี้ก็ยังเคี้ยวไม่หมดสักที บางอย่างก็ยังเป็นแค่ความรู้ดิบ ๆ เฉย ๆ ที่ยังไม่สามารถจะย่อยสลายได้