[เถรี]

การปฏิบัติธรรมนั้นต้องจริงจังทุ่มเท ต้องเอาชีวิตเข้าแลก ครูบาอาจารย์สายอีสาน สายวัดป่า ท่านปฏิบัติแบบเอาชีวิตเข้าแลกกันทั้งสิ้น ถึงขนาดสรุปว่า “ธรรมะอยู่ฟากตาย” พูดง่าย ๆ ว่าธรรมะอยู่ฝั่งเดียวกับความตาย ถ้าไม่ก้าวเข้าไปหาความตาย ก็ไม่มีโอกาสได้ธรรมะ บางท่านก็ค่อย ๆ ผ่อนอาหารลง จนถึง ๑๕ วันไม่ฉันอะไรเลยก็มี เพราะอยากจะดูว่าถ้าไม่ฉันอะไรเลย ไม่มีเรี่ยวแรง แล้วรัก โลภ โกรธ หลงจะอาละวาดได้หรือไม่ ?

บางท่านก็เข้าไปในป่าเสือป่าช้าง ถ้าหากว่าสัตว์ทั้งหลายเหล่านั้นมีเวรมีกรรมต่อกันมา ก็ยอมสละชีวิตนี้เพื่อแลกกับธรรมะ บางท่านก็เอาปีบไปตั้งอยู่ริมเหว นั่งกรรมฐานอยู่บนก้นปีบ ถ้าหากว่าเผลอสัปหงก ก็ตกเหวตายไปเลย ท่านเอาชีวิตเข้าแลกกันขนาดนั้น ท่านถึงได้ธรรมะขึ้นมา เข้าถึงสภาวธรรมตามวาสนาบารมีที่จะพึงได้ กลายเป็นครูบาอาจารย์ที่มีคนเคารพนับถือเต็มบ้านเต็มเมือง

เมื่อเราดูตัวอย่างแล้ว เรามอบกายถวายชีวิตให้แก่พระรัตนตรัยได้อย่างท่านทั้งหลายเหล่านั้นหรือไม่ ? ไม่ใช่ลำบากหน่อยก็บ่น ลำบากหน่อยก็โอดครวญ อย่างวันนี้มีโยมลองใช้กสิณดู พอเผากระดาษทิชชู่ได้ก็กลัว ไม่กล้าทำต่อ เพราะกลัวว่าจะคุมไม่ได้ การฝึกกสิณก็เหมือนเราเลี้ยงลูกหมามาตั้งแต่เล็ก จนกระทั่งโตขึ้นมา เป็นหมาที่เราเลี้ยงมากับมือ มีหรือที่เราจะคุมไม่ได้ แต่ก็ชิงกลัวไปล่วงหน้า เป็นต้น ก็แสดงว่าไม่ได้ยอมมอบกายถวายชีวิตต่อพระรัตนตรัยอย่างแท้จริง

วันนี้จึงมาเตือนสติพวกเราทุกคนว่า เรื่องของการปฏิบัติกรรมฐาน หรือการปฏิบัติธรรมนั้น เป็นเรื่องของบุคคลที่เข้าถึงปรมัตถบารมี คือกำลังใจขั้นสูงสุดแล้วเท่านั้น บุคคลที่เข้าถึงกำลังใจขั้นสูงสุด ขึ้นชื่อว่าความรักความอาลัยต่อชีวิตมากกว่าความดีนั้นย่อมไม่มี ท่านพร้อมจะสละชีวิตเพื่อแลกกับความดีเสมอ เราจึงควรที่จะจดจำและปฏิบัติตามแนวทางครูบาอาจารย์ หรือท่านที่ก้าวเดินไปก่อนได้วางเอาไว้ เพราะว่าถ้าทำได้อย่างนั้น เราก็สามารถเข้าถึงธรรมอย่างท่านทั้งหลายเช่นกัน