[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เมื่อเช้าอาตมาไข้จับจนหมดสภาพ ก็เลยไปนึกถึงเมื่อวานที่พวกเราบริจาคโลหิต จะได้รู้ว่ายังกลัวตายอยู่หรือเปล่า ?

นักปฏิบัติธรรมที่แท้จริงไม่กลัวตาย แต่ก็ไม่ได้แสวงหาความตาย เหตุที่ไม่กลัวตายเพราะมีสติรู้อยู่ว่าความตายเป็นของธรรมดา แค่เปลี่ยนรูปเปลี่ยนขันธ์ไปตามบุญตามกรรมที่ตนเองสร้างเอาไว้เท่านั้น ก็เลยไม่มีอะไรน่ากลัว คราวนี้ในส่วนของความเจ็บไข้ได้ป่วย ถ้าอาการหนัก ๆ ก็อาจจะถึงแก่ความตายได้ ดังนั้น..ความกลัวทุกอย่างมีพื้นฐานมาจากความกลัวตายทั้งนั้น

เวลาอาตมาป่วยมักจะเป็นเวลาที่ได้อะไรมาก คำว่าได้อะไรมากคือต้องตั้งสติระมัดระวัง ประคองร่างกายไม่ให้ล้ม ต้องใช้สติมากกว่าปกติ จึงเป็นเครื่องพิสูจน์ได้ว่า สิ่งที่ปฏิบัติมานั้นพอใช้งานหรือเปล่า ?

พระพุทธเจ้าตรัสว่า การกิน การนอน การเสพกาม การเสวยอำนาจ ถ้าไม่ใช่บุคคลผู้เห็นภัยในวัฏสงสารจะไม่มีวันเบื่อหน่ายอย่างเด็ดขาด ไม่เชื่อวันนี้ลองกินจนจุกแล้วพรุ่งนี้ไม่กินดูสิ วันนี้อิ่มเหลือเกิน ไม่อยากกินอีกแล้ว ดูว่าพรุ่งนี้จะกินไหม ? วันนี้เบื่อเหลือเกินจับฉ่ายวัดท่าขนุน พอเจอหมูกระทะนี่โดดใส่เลย สรุปแล้วว่าเบื่อไม่จริง เบื่อเป็นอย่าง ๆ เท่านั้น

ในเรื่องของการปฏิบัติธรรมเราต้องหวังผล ผลในที่นี้คือมรรคผล ตลอดจนกระทั่งพระนิพพาน ฉะนั้น..จึงไม่ใช่ของทำเล่น ๆ ถ้าใครคิดว่าจะลองปฏิบัติดูสักหน่อย อย่าเสียเวลาลองเลย ถ้าจะทำก็ทำจริง ๆ ไปเลย ถ้าถามว่าทำมาตั้งหลายสิบแล้วไม่เห็นได้เรื่องสักที ? อ๋อ...นั่นเราไม่ได้เรื่องเอง..!"