[เถรี]

สภาพของการปฏิบัติธรรมส่วนใหญ่ก็คือการที่เราต้องทำอะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆ เหมือนเดิมทุกวัน อย่างเช่นว่า สวดมนต์ทำวัตร เจริญกรรมฐาน อย่างนี้เป็นต้น การที่เราทำอะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆ เหมือนกันทุกวัน บางทีเราก็จะรู้สึกว่าน่าเบื่อหน่าย ขอให้รู้ว่าเป็นความเบื่อที่เกิดจากกิเลสหลอกต้มเรา เพราะว่าสิ่งที่เราทำซ้ำ ๆ ซาก ๆ ทุกวัน จนมีบางท่านเปรียบว่า เหมือนกับเราเป็นนักโทษที่กำลังเจาะกำแพงเพื่อจะหนี พอเราเจาะไปหลาย ๆ วัน กำแพงยังไม่ทะลุก็รู้สึกว่าน่าเบื่อ เขาก็ชวนเราไปทำอย่างอื่น ไปพักผ่อน ไปนอนเล่น ไปหาอะไรคลายเครียด จนกระทั่งลืมไปว่าตัวเองต้องเจาะกำแพง

หรือบางทีก็ชวนให้ไปเจาะที่อื่นแทน ที่เดิมซึ่งเจาะไว้ตั้งครึ่งตั้งค่อนแล้วก็ปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ กลายเป็นว่าสิ่งที่เราทำ ยังไม่ทันจะเกิดประโยชน์เราก็ละทิ้งไป แล้วไปเลือกทำสิ่งใหม่ ซึ่งแม้ว่าบางทีก็เป็นแนวทางที่มีประโยชน์ แต่ต้องเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ หรือถ้าไม่ได้เป็นแนวทางที่มีประโยชน์ ก็จะทำให้รอยเจาะที่เราเจาะเอาไว้นั้น โดนกิเลสถมมิดไปเลย ดีไม่ดีก็หนากว่าเดิมอีก เราจึงกลายเป็นนักโทษอยู่ในวัฏสงสารนี้ ไม่ต้องไปไหนกันเสียที

การที่เราทำอะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆ แล้วรู้สึกว่าน่าเบื่อหน่ายนั้น เป็นเพราะสภาพจิตเราไปดิ้นรนต่อต้าน ถ้าสภาพจิตเราไม่ดิ้นรนต่อต้าน คิดว่า ๕ วันนี้เราต้องไปปฏิบัติธรรมที่วัดท่าขนุน ก็ต้องเจอยกหนอ ย่างหนอ เหยียบหนอแบบนี้แหละ จะต้องเจอการนั่งกรรมฐานครั้งละครึ่งชั่วโมงแบบนี้ ถ้ากำลังใจยอมรับว่าต้องเป็นแบบนี้ แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาทำไป สภาพจิตของเราก็ค่อนข้างจะนิ่งและมีความสุข อารมณ์ก็ทรงสมาธิได้เร็ว แต่ว่าส่วนใหญ่แล้วจะไปต่อต้าน โดยเฉพาะว่า..ถ้าการปฏิบัติไม่เหมือนกับที่ตัวเองเคยทำมา บางทีก็จะไปลงความเห็นเลยว่าเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์ แล้วไม่คิดที่จะทำหรือทำแบบเสียไม่ได้