[เถรี]

หลวงพ่อเล็กเล่าให้ฟังว่า "ตอนที่ยังแบกอยู่ ก็ทุกข์แสนสาหัส พอวางได้แล้ว มองกลับไปคิดจะหัวเราะ ขำตนเองว่าทำไมตอนนั้นถึงโง่แท้
นึกถึงสมัยก่อน หลวงปู่หลวงพ่อสิบกว่าองค์ มาช่วยงานสร้างโบสถ์ที่วัดท่าซุง พอถึงเวลารับสังฆทานที่กรุงเทพฯ ท่านก็มาอยู่พร้อมหน้ากัน สี่รูป ห้ารูป หกรูป วัน ๆ ไม่เห็นท่านคุยอะไรกันเลย แต่ละท่านก็นั่งยิ้ม ฉันหมาก ฉีกใบพลู ทาปูน แล้วก็ม้วนใส่ปากเคี้ยว มองหน้าแล้วก็พยักหน้า...ยิ้ม ท่านไม่มีอะไรคุยจริง ๆ

เราเห็นท่านเราก็มีความสุข แต่เราตะกายไม่ถึง ช่วยพูดสักหน่อยไม่ได้หรือครับหลวงปู่ (หัวเราะ)
เราเหมือนเป็นตัวตลกของท่าน เพราะเรายังปล่อยไม่ได้ วางไม่ได้ ยังแบกเต็มตัว แต่ท่านที่ทำถึง ท่านไม่มีเรื่องจะคุยแล้ว หมดแล้ว เหลืออยู่อย่างเดียวคือ รักษากำลังใจตัวเองด้วยความระมัดระวัง เพราะท่านไม่ประมาท แต่สำหรับพวกที่ไม่ถึงอย่างเรา ก็ยังต้องตะกายอยู่ "