[เถรี]

เมื่อวันที่ ๑๓ เมษายน ตอนเทศน์บอกศักราชผิด คือบอกเดือนผิดเป็นเดือนสี่ ลืมไปว่าสงกรานต์เป็นเดือนห้า ก็คือเดือนทางภาษาบาลีเขาจะมี

มิคะสิระมาสัสสะ คือ เดือนอ้าย
ปุสสะมาสัสสะ คือ เดือนยี่
มาฆะมาสัสสะ คือ เดือนสาม
ผัคคุณะมาสัสสะ คือ เดือนสี่
จิตตะมาสัสสะ คือ เดือนห้า
วิสาขะมาสัสสะ คือ เดือนหก
เชฏฐะมาสัสสะ คือ เดือนเจ็ด
อาสาฬหะมาสัสสะ คือ เดือนแปด
สาวะนะมาสัสสะ คือ เดือนเก้า
โปฏฐะปะทะมาสัสสะ หรือ ภัททะปะทะมาสัสสะ คือ เดือนสิบ
อัสสะยุชะมาสัสสะ คือ เดือนสิบเอ็ด
กัตติกะมาสัสสะ คือ เดือนสิบสอง

วันก่อนบอกผิด แทนที่จะเป็น จิตตะมาสัสสะ เดือนห้า ดันไปบอกเป็น ผัคคุณะมาสัสสะ คือ เดือนสี่

เรื่องของภาษาบาลีในส่วนของการบอกศักราชก็เพื่อไม่ให้พวกเราประมาท จะได้รู้ว่าอายุพระพุทธศาสนาล่วงพ้นไปแล้วเท่าไร เราเหลือเวลาในการทำความดีน้อยลงไปเรื่อย ๆ แล้ว ทุกอย่างที่โบราณทำเอาไว้ ก็เพื่อให้เรามีความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรม

คราวนี้เราจะก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมได้ก็ต้องเป็นผู้ไม่ประมาท บาลีท่านใช้คำว่า ผู้มีราตรีอันเจริญ รติวัฑฒโน คำว่า ผู้มีราตรีอันเจริญ ก็คือไม่เห็นแก่นอน เน้นในการปฏิบัติธรรมมากกว่า