[เถรี]

ส่วนใหญ่แล้วพวกเรามีข้อบกพร่องตรงที่ว่า ปฏิบัติธรรมได้แล้วไม่รู้จักรักษาอารมณ์ไว้ ลุกเมื่อไรก็ทิ้งหมดเลย ทำอย่างไรที่จะให้เราประคับประคองรักษาอารมณ์การปฏิบัติให้อยู่กับเราให้นานที่สุด ตั้งสติประคับประคองเอาไว้ ใหม่ ๆ ก็ได้สัก ๒ นาที ๓ นาทีก็หลุดไปแล้ว หันไปคุยกับเพื่อนทีเดียวหล่นหายเกลี้ยงไปแล้ว..! แต่ถ้าตั้งหน้าตั้งตาทำจริง ๆ เดี๋ยวก็ได้นานขึ้น ได้เป็น ๕ นาที ๑๐ นาที ๑๕ นาที ๒๐ นาที ครึ่งชั่วโมง ๑ ชั่วโมง

จิตใจของเรายิ่งสะอาดปราศจากกิเลสมากเท่าไร ความสุขจะมีมากเท่านั้น เหตุที่เราปล่อยแบบถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่าง ด้วยสาเหตุหลายประการ

ประการที่หนึ่ง ก็คือยังไม่เห็นคุณค่าในการปฏิบัติธรรมอย่างแท้จริง ในเมื่อยังไม่เห็นว่ามีประโยชน์อย่างไรจริง ๆ จึงถึงก็ช่างไม่ถึงก็ช่าง

ประการที่สอง ก็คือไม่นึกว่าตัวเองจะต้องตาย ถ้าคิดอยู่เสมอว่าเราจะตายในวันนี้ เราจะไม่ประมาท เพราะว่าเวลาไม่มีแล้ว ต้องเร่งทำให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ประการที่สาม เป็นความโง่เฉพาะตัว พลาดกี่ครั้งก็ไม่รู้ว่าตัวเองพลาดตรงไหน ลุกขึ้นมาอารมณ์หลุดหาย เออ..หายก็หายละวะ ถ้าลักษณะอย่างนี้ ทำแล้วจะก้าวหน้ายาก เพราะฉะนั้น...อะไรที่เป็นจุดอ่อนของเราต้องพยายามกำจัดให้หมด ถึงเวลาทำแล้วจะได้ก้าวหน้า เห็นหน้าเห็นหลังเหมือนคนอื่นเขาบ้าง ไม่ใช่กี่ปี กี่ปี ก็เหมือนเดิม บางทีก็แย่กว่าเดิมอีก..!