[เถรี]

ดังนั้น...ในการปฏิบัติธรรม เราจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องวางกำลังใจของเราให้มีอุเบกขา คำว่าอุเบกขาในที่นี้ก็คือ เรามีหน้าที่ปฏิบัติ ส่วนผลลัพธ์จะเกิดขึ้นก็ไม่เกิดขึ้นก็ตาม ไม่ใช่เรื่องของเรา ถ้าเราวางกำลังใจเช่นนี้ได้ สภาพจิตของเราจะเข้าถึงความสงบได้เร็ว เข้าถึงผลของการปฏิบัติได้ง่าย แต่ถ้าเรายังปฏิบัติแล้วอยากได้โน่นได้นี่อยู่ เราก็เข้าถึงได้ช้า หรือไม่มีโอกาสที่จะเข้าถึงเลย

หากมีผู้ถามว่า “ถ้าไม่อยากได้นั่นได้นี่ แล้วเราจะปฏิบัติไปเพื่ออะไร ?” ก็ขอให้รู้ไว้ว่าการอยากนั้นไม่ผิด เราสามารถอยากได้ เพราะถ้าไม่อยากเราก็ไม่ทำ แต่เมื่ออยากแล้วพอปฏิบัติไป ให้ลืมความอยากนั้นเสีย ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติอย่างเดียว คือตามดู ตามรู้ลมหายใจเข้าออกของเราพร้อมกับคำภาวนา ลมหายใจจะแรงหรือจะเบา จะยาวหรือจะสั้น คำภาวนาว่าอย่างไรก็ให้รู้อยู่ ถ้าลมหายใจละเอียด เบาลง ก็รู้อยู่ว่าลมหายใจละเอียด เบาลง ถ้าลมหายใจหายไป คำภาวนาหายไป ก็ให้กำหนดรู้อยู่ว่าลมหายใจหายไป คำภาวนาหายไป

อย่าไปดิ้นรนเพื่อให้สภาพอย่างนั้นปรากฏขึ้น และอย่าไปดิ้นรนเพื่อหายใจใหม่ เรามีหน้าที่กำหนดรู้ไว้เฉย ๆ ถ้ากลัวว่าไม่หายใจแล้วจะตาย ก็ขอให้รู้ว่าเราต้องมอบกายถวายชีวิตเพื่อแลกกับข้อธรรมที่จะพึงมีพึงได้ ถ้าหากว่าปฏิบัติแล้วถึงแก่ความตาย ครูบาอาจารย์ทั้งหลายก็คงไม่เหลือมาสั่งสอนเราจนถึงทุกวันนี้

ดังนั้น...การปฏิบัติของเราจึงต้องวางอุเบกขา คือเรามีหน้าที่ทำ ไม่ต้องสนใจผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้น ตั้งหน้าตั้งตากำหนดดู กำหนดรู้ลมหายใจพร้อมกับคำภาวนาไป สิ่งใดเกินขึ้นไม่ว่าจะเป็นภาพ เป็นแสง เป็นสีใด ๆ ก็ตาม รับรู้ไว้ด้วยความเคารพ สภาพจิตจดจ่ออยู่เฉพาะหน้าของเราเท่านั้น

ลำดับต่อไปก็ให้ทุกท่านตั้งใจกำหนดการภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านเติมบุญ
วันอาทิตย์ที่ ๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๐
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย รัตนาวุธ)