[เถรี]

"พอรถคันถัดไปวิ่งมา คณะเราถึงได้ขึ้น รถก็วิ่งคดเคี้ยวไปตามป่าตามเขา เลาะหุบเหวไปเรื่อย อย่าคิดว่าใกล้ ๆ นะ ๓๕ กิโลเมตร..! เขารักษาธรรมชาติดีมาก ไม่ให้มีรถอื่นเข้าไปเลย ใช้แต่รถของอุทยานวิ่งไป แล้วใช่ว่าจะถึงอุทยานเลยนะ ลงรถเข้าโรงแรมก่อน ตรงจุดนั้นเรียกว่า ย่าติงชวน (หมู่บ้านย่าติง) โรงแรมเขาชื่อ โม่ฝาน ชอบโรงแรมนี้มาก ของเก่าเขาเยอะ แค่เดินเข้าไป ฉากตรงด้านหน้าเป็นฉากสีแบบศิลปะทิเบต..เก่ามาก แผ่นนั้นถ้ามาถึงเมืองไทยคงราคาหลายแสน

พวกเราไปรับกุญแจ ฝากกระเป๋ากันเรียบร้อย เวลาเดินต้องค่อย ๆ ย่อง เดินแรงไม่ได้ อาตมาก็โชคดีเหลือเกิน..ได้อยู่ชั้นบน ต้องลากกระเป๋าขึ้นบันไดไป เสร็จสรรพเรียบร้อยลงมาก็เหลือแต่เป้ติดตัว แปลว่า ๒ วันจากนี้ เป้นี้ห่างตัวไม่ได้ พอเหวี่ยงเป้ขึ้นหลังก็หลุดพรืด...! หันไปดูปรากฏว่า..หูเป้ที่เป็นพลาสติกขาด หนาวจนพลาสติกกรอบหมด เวรแล้ว...จะทำอย่างไรดี ? ก็เลยเอาส่วนที่เป็นไนล่อนยาว ๆ จับมาลอดห่วงแล้วก็มัดเอาไว้ ไม่นึกว่าอากาศจะหนาวขนาดพลาสติกบ้านเรากรอบหมด

ไปรอรถ จะมีรถวิ่งผ่านรับนักท่องเที่ยวเป็นระยะ ๆ คันไหนมาก็ขึ้นได้ แต่ด้วยความที่พวกเราคิดว่าอย่างไรก็ต้องไปด้วยกัน จึงต้องรอคันที่ว่างพอให้ ๑๕ คนขึ้นได้ ขึ้นรถได้ก็วิ่งกันต่อไป ไปอีก ๑๕ กิโลเมตร สรุปแล้วจากตีนเขาตรงที่เราซื้อตั๋ว จนกระทั่งเข้าไปถึงหน้าสถานที่ ห่างกันถึง ๕๐ กิโลเมตร ระหว่างที่วิ่งพอพ้นเหลี่ยมเขาทีก็เห็นยอดเขาหิมะ เขาหิมะลูกนั้นเขาชื่อ หยางเหมยหย่ง คำว่า หยาง ไม่รู้เหมือนกันว่าหมายถึงแพะภูเขาหรือเปล่า ? เพราะว่าตอนที่เข้าไปเห็นว่าแพะภูเขาเยอะมาก ถ้าเป็นบ้านเราก็ประมาณพวกกวางผา

Eric บอกว่านั่นคือเป้าหมายของเรา เป็น Mountain of Wisdom ขุนเขาแห่งปัญญา อาตมาเองก็มองตั้งแต่ต้นยันปลายว่าลักษณะคล้าย ๆ ปิรามิด ปิรามิดนี่แทนปัญญาหรือเปล่า ? ยอดแหลม ๆ ตีความไปสารพัด ตีความก็ไม่สำเร็จ จนกระทั่งเดินไปถึงแล้วเพิ่งจะรู้ว่า ถ้ามึงมีปัญญาก็ไม่ควรที่จะเข้าไป ถ้าเข้าไปก็โง่ฉิบหา..เลย...! เดินเข้าไปเกือบตาย อย่าตีความแบบอาตมานะ เสียของเขาหมด"