[เถรี]

"แรก ๆ ก็มีบันได แต่ว่าบันไดก็อันตรายมาก เพราะว่ามีน้ำไหลมาด้วย มักจะลื่น ต้องระมัดระวังค่อย ๆ ไป อาตมา ๒ คนกลายเป็นที่อิจฉาของชาวบ้าน คนอื่นเดิน ๕ ก้าว ๑๐ ก้าวต้องหยุด เราโน่น ๒๐ - ๓๐ ก้าวแล้วค่อยหยุด แต่พอหลุดขึ้นไปถึงด้านบน โอ้โห...ทำไมลมแรงได้ใจขนาดนั้น พอพ้นซอกเขาออกไปลมพัดมานี่เซเลย แล้วลองคิดดูว่าอากาศ -๔ องศาเซลเซียส ลมพัดซ้ำเข้าไปอีกจะหนาวขนาดไหน ?

แล้วอัศจรรย์ตรงที่ว่าตรงนั้นเป็นทางแยก ซ้ายมือเป็นทางราบกว่า เดินง่ายกว่าไปทะเลสาบน้ำนม ด้านขวามือต้องตะกายฟ้าขึ้นไปทะเลสาบ ๕ สี เชื่อไหมว่าอาตมา ๒ คนไม่เห็นทางที่เดินง่าย ไม่รู้ว่าอะไรบังตาไว้

จากที่เดิน ๒๐ - ๓๐ ก้าวแล้วหยุดที ตรงนี้ไม่ไหวแล้ว เหลือ ๕ ก้าว ๑๐ ก้าว ก็หอบแฮ่ก ๆ ในเมื่อลมแรงขนาดนั้น อาตมาก็เลยอาศัยภูมิประเทศเข้าช่วย ซึ่งก็คือถังขยะ เขาจะมีถังขยะฝังอยู่เป็นระยะ ๆ พอเดินไม่ไหวก็ไปหลบลมอยู่หลังถังขยะ หายใจสักพักพอมีอากาศก็ไปต่อ ๓ ก้าว ๕ ก้าวก็ต้องหยุดอีก

เจ้าประคุณเถอะ...ทางขึ้นวัดใจกันมาก เหมือนกับสุดแล้ว มองขึ้นไปเห็นสูงแค่หัวเรานี่แหละ แต่พอโผล่พ้นขึ้นมาก็มีสูงต่อไปแค่นี้อีก แล้วก็มีแค่นี้อีกไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งท้ายสุดตะกายขึ้นไปถึงข้างบน เขียนว่าอีก ๔๕๐ เมตรเป็นทะเลสาบ ๕ สี เอาละวะ...ไม่เสียทีที่มาถึง แต่ปรากฏว่าแค่ ๔๕๐ เมตรนั่นแหละ หอบแฮ่ก ๆ อีกหลายยกเลย อย่างที่บอกว่าเดินที ๓ ก้าว ๕ ก้าวก็ต้องนั่งหอบแล้ว"