[เถรี]

ที่พักในป่าส่วนใหญ่ก็คือต้องอยู่ใกล้แหล่งน้ำ แล้วหน้าแล้งบางทีแหล่งน้ำนั้นก็หมดด้วย กระผม/อาตมภาพเคยเจอมาหลายที ไปถึงแหล่งน้ำ..น้ำไม่หมด แต่ช้างป่าลงไปเกลือกเสียกลายเป็นขี้โคลนหมดทั้งแอ่งเลย แถมยังขี้เยี่ยวไว้ให้ดูต่างหน้าอีกด้วย..!

แล้วทำอย่างไร ? ก็ใช้วิธีเอาผ้าอาบของพระคลุมปากบาตรไว้ แล้วใช้ฝาบาตรตักน้ำขี้โคลนมาเทลงไป อย่างน้อย ๆ ก็กรองได้ แต่กรองได้แต่ขี้โคลน ส่วนกลิ่นนั้นกรองไม่ได้ เพราะฉะนั้น..ก็ทนเหม็นอึเหม็นฉี่ไปเต็มที่ แต่ก็ต้องต้มแล้วก็ฉันไป เพราะว่าหาที่อื่นไม่ได้ ที่อื่นต้องเดินอีกเป็นครึ่งค่อนวัน

บางที่เราเดินไปถึง เพิ่งจะบ่ายสองบ่ายสาม แต่ก็ต้องพักแล้ว เพราะว่าถ้าเดินต่อจะไม่เจอที่พักอีก จนกว่าที่จะเดินอีกก็เป็นวัน ซึ่งเราอาจจะเดินได้อีกแค่ครึ่งวันก็ค่ำแล้ว อย่างนี้เป็นต้น เพราะฉะนั้น..ไปที่ไหนอย่าใจร้อน ต้องถามทางให้ละเอียดก่อน

กระผม/อาตมภาพใช้วิธีถามทางจากหลวงปู่สาย ท่านก็แนะนำให้ "ไปถึงตรงโน้นนะ อากาศหนาวมาก เกินบ่ายสองแล้วสรงน้ำไม่ไหวหรอก ถ้าหากจะสรงน้ำ ก็ต้องว่ากันตั้งแต่ตอนเที่ยงเลย" โห..ลองไปดูแล้ว หนาวขาดใจจริง ๆ หนาวขนาดไหน ? หนาวขนาดจุ่มเท้าลงไปในน้ำ รู้สึกว่าเท้าหายไปเลย..! ชาจนไม่มีความรู้สึก

แล้วก็กราบเรียนถามถึงแนวทางการปฏิบัติว่า "ทำแล้วเป็นอย่างนั้น" "ทำแล้วเป็นอย่างนี้" "ถ้าหากว่ากระผมจะทำต่อไป จะเป็นอย่างไร หลวงปู่เมตตาบอกได้ไหมครับ ?" ท่านเห็นเป็นลูกหลานนักปฏิบัติ ท่านก็บอกไปเรื่อย ในเมื่อบอกไปเรื่อย ก็เท่ากับว่าศึกษาวิชาการตามสายของท่าน แล้วตอนหลังก็ยังได้ตำราลายมือท่านมาด้วย