[ลัก...ยิ้ม]

๑๐.๑๘ หากดับกรรมทั้ง ๕ ได้ขาดคือ โลภะ โทสะ โมหะ มานะ และสักกายทิฎฐิ ก็เข้าถึงพระนิพพาน ขออธิบายย่อ ๆ ดังนี้

ก) หากละขี้ ๓ กองได้คือ ขี้โกรธ,ขี้โลภ,ขี้หลง ก็จบกิจเป็นพระอรหันต์ และละไฟภายใน ๓ กองได้ คือไฟราคะ,ไฟโทสะ,ไฟโมหะ ก็เป็นพระอรหันต์

ข) หากละมานะกิเลสได้ ก็เป็นพระอรหันต์ ทรงหมายถึงการไม่ถือตัวถือตนขั้นสูงสุด คือหมดอัตตา หมดตัวตนแล้ว เห็นโลกทั้งโลกเป็นเพียงแค่สภาวธรรม (กรรม) อันหนึ่งเท่านั้น ไม่มีคน ไม่มีสัตว์ ไม่มีวัตถุธาตุใด ๆ ทั้งนั้น โลกทั้งโลกไม่มีอะไรเหลือ มีแต่สภาวธรรม คือ มีสิ่งหนึ่งสิ่งใดเกิดขึ้นเป็นธรรมดา และสิ่งเหล่านั้นก็ดับไปเป็นธรรมดา ขออธิบายสั้น ๆ แค่นี้ (หมดการยึด-ติดในสมมุติธรรมในโลกแล้ว)

ค) หากละสักกายทิฏฐิได้ข้อเดียว ก็จบกิจเป็นพระอรหันต์ ขออธิบายสั้น ๆ ว่า ละอุปาทานขันธ์ ๕ ได้ข้อเดียวหรืออย่างเดียว กิเลสทุกตัวก็ดับหมด คือเห็นว่าขันธ์ ๕ หรือร่างกายนี้มันไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา เราไม่มีในขันธ์ ๕ และขันธ์ ๕ไม่มีในเรา

ง) การจะไปพระนิพพาน จะว่ายากก็ยาก หากคิดจะเอาร่างกายไป (ให้ดูข้อ ค. คือละสักกายทิฏฐิ) จะว่าง่ายก็ง่ายหากเอาใจไป ทำใจให้หมดกิเลสได้ชั่วคราว ก็ไปนิพพานได้ชั่วคราว ทำใจให้หมดกิเลสถาวร ก็ไปนิพพานได้ถาวร สภาวะของใจคือรู้กับเร็ว หากเราฝึกใจให้รู้เรื่องวิธีเข้าสู่พระนิพพานควรทำอย่างไร ตามที่พระองค์แนะนำชี้ทางไว้ให้ ค่อย ๆ ฝึกให้ใจรู้จนเกิดความชำนาญ จนเป็นอัตโนมัติ เมื่อให้เขารู้อย่างไร เขาก็เร็วไปตามนั้น เพราะเวลาของจิตไม่มี เป็นอกาลิโก ผู้ชำนาญแล้วแค่นึกจิตก็ถึงพระนิพพานแล้ว

นี่คือคำตอบว่าหากเราเข้าใจแล้ว การเข้าพระนิพพานจะว่าง่ายมันก็ง่าย จะจริงหรือไม่อยู่ที่ผล ทั้งหมดที่เขียนมานี้ล้วนเป็นแค่มรรคเท่านั้น ใครนำไปพิจารณาให้เข้าใจแล้ว ก็ต้องใช้วิริยะคือความเพียร ทดลองปฏิบัติอย่างจริงจัง ผลเกิดเมื่อไร ผู้ปฏิบัติย่อมรู้ได้เองเฉพาะตน ของใครของมัน กรรมใครกรรมมัน (ธรรมของตถาคตเป็นปัจจัตตัง)