[สุธรรม]

กว่าจะมาถึงต้องหลงซะก่อน..!

อาคารบ้านเรือนเริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมารถก็วิ่งเข้าเขตเมือง นายมาร์โคนำพาหนะลดเลี้ยวไปตามไหล่เขาที่สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ เห็นมีป้ายโรงแรมและรีสอร์ทหลายแห่ง มาเลี้ยวซ้ายขึ้นเนินไปยังโรงแรมแห่งหนึ่ง ที่ตลอดทางขึ้นเนินเป็นต้นไม้เขียวขจี พอพลขับจอดและเปิดประตูรถ พวกเราก็กรูกันลงมา นายมาร์โคกำลังจะเปิดห้องเก็บกระเป๋าด้านข้างรถ คุณโอ๋กับที่เข้าไปติดต่อในล็อบบี้ก็เดินกลับออกมา บอกว่า “ไม่ต้องเอากระเป๋าลงครับ เรามาผิดที่..!”

เมื่อรู้ว่าทิ่มผิด นายมาร์โคก็เกาหัวเกรียน ๆ แบบว่า “ตูมาผิดที่หรือวะ ?” แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร สงสัยว่าแถวอิตาลีจะไม่มีเขียด พ่อแม่ไม่ได้เอาตบปากตอนหัดพูด ถึงได้เป็นคนปากหนักพูดน้อยขนาดนี้ พอพวกเรากลับขึ้นรถเรียบร้อย แกก็กลับรถลงเนิน แล้วพาพวกเราวิ่งไปตามเส้นทางที่คุณโอ๋ชี้บอก ไม่กี่นาทีต่อมาก็ถึงโรงแรม Hotel Ambasciatori ที่มี ๕ ชั้น กว้างขวางโอ่อ่าทีเดียว พวกเราไหลพรูลงจากรถไปทันที เพราะมีป้ายบอกชัดเจนว่ามาไม่ผิดที่แล้วแน่ ๆ...

"พระอาจารย์ทุกท่านไม่ต้องห่วงกระเป๋านะครับ เดี๋ยวทางโรงแรมจะมีคนมาขนไปไว้ให้ที่หน้าห้องของทุกท่านเอง" มัคคุเทศก์รูปหล่อบอกแล้วสาวเท้าเข้าประตูกระจก อาตมาสะพายกระเป๋าโน้ตบุ๊กตามเข้าไป ภายในล็อบบี้กว้างขวางโปร่งตา ช่วงที่นั่งกั้นไว้ด้วยกระถางที่เป็นไม้รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ปลูกพวกกระบองเพชร ใบหูเสือ และว่านประเภทไม้ในร่มไว้หลายชนิด ชุดโซฟาสีดำเดินลายขาววางอยู่หลายชุด แต่พวกเรามากันมากเกินไป จึงนั่งเบียดเสียดเยียดยัดแบบรักกันมาก บริษัททำโซฟามาเห็นน่าจะถ่ายรูปไปทำโฆษณา ว่าของเขาสร้างได้แข็งแรงจริง ๆ..!