[เถรี]

หลายท่านกำลังใจแม้แต่จะก้าวข้ามการปฏิบัติขั้นแรกคือทาน ยังข้ามไม่พ้น ป่วยการที่จะกล่าวถึงศีลหรือภาวนา อย่างเช่นว่าเราจะให้ทาน ก็ต้องให้หลวงพ่อรับกับมือ ต้องให้พระอาจารย์รับกับมือ ต้องใช้ให้เห็น ต้องกินให้เห็น ถ้าอย่างนั้นก็ชาติหน้าบ่าย ๆ เถอะ ขนาดทำทานยังหาอุเบกขาไม่ได้เลย..!

เรื่องของทาน เราได้บุญตั้งแต่คิดจะทำแล้ว ถ้าไม่ได้ให้ ตายเสียก่อนก็ได้กำไรบุญไปเต็ม ๆ เลย ไม่ใช่ว่าต้องรอให้พระท่านรับกับมือ ไม่ใช่ว่าท่านต้องใช้ให้เราเห็น ต้องฉันให้เราเห็นเราถึงจะได้บุญ ลักษณะที่ว่ามานั้นเป็นการให้ทานที่ขาดอุเบกขา ในเมื่อขาดอุเบกขา กำลังใจของเราย่อมมั่นคงไม่ได้ ก็แปลว่าการให้ทานของเรา จะหาความก้าวหน้าเกินนั้นไม่ได้ เพราะว่ายังติดอยู่ในเรื่องของทาน ยังมีการตามดู ยังต้องให้ท่านรับ ยังให้กล่าวทักทาย ต้องให้ท่านมอง ต้องให้ท่านยิ้มด้วย โอ้พระเจ้า..!

อาตมาเจอมากับตัวเอง สมัยอยู่กับหลวงปู่มหาอำพัน ญาติโยมเห็นหลวงปู่ป่วย ร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า รักหลวงปู่อย่างนั้น สงสารหลวงปู่อย่างนี้ แล้วก็ส่งแผ่นทองปึกเบ้อเร่อ ขอหลวงปู่ช่วยจารให้หนูด้วย ตกลงรักหลวงปู่หรือรักตัวเองกันแน่วะ..!