[เถรี]

ที่มาว่ามากล่าวในที่นี้เพื่อที่จะบอกว่า บางทีสิ่งที่เราทำอยู่ก็ไม่ได้ถูกต้องตรงทาง แต่ขณะเดียวกันพอถึงเวลาแล้วเราก็ดันไร้ปัญญาเสียอีก ครูบาอาจารย์มีการแสดงออกที่ชัดเจนให้เรารู้ว่า เรื่องทั้งหลายเหล่านั้นไม่มีประโยชน์ แต่แทนที่ท่านเหล่านั้นจะรู้ตัว กลับไปนั่งน้อยอกน้อยใจ บางทีก็เตลิดเปิดเปิง ไม่โผล่มาอีกเลย นี่ถ้าเขารู้ว่าครูบาอาจารย์ท่านถอนหายใจโล่งอกว่า “ไม่มาได้แหละดี” สงสัยผูกคอตายไปเลย..!

ดังนั้นในเรื่องของการปฏิบัติ สำคัญที่ว่า “ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน” เราต้องขวนขวายด้วยตนเอง เรื่องของการปฏิบัติ ใครทำใครได้ ทำแทนกันไม่ได้ กินข้าวแทนกันเราไม่อิ่มแน่นอน มีแต่คนกินเท่านั้นที่อิ่ม เรื่องของการปฏิบัติก็เหมือนกัน ใครปฏิบัติผลก็เกิดขึ้นกับคนนั้น เรื่องฤทธิ์เรื่องของเดช เรื่องของอภิญญาสมาบัติ เป็นแค่ของแถมในการปฏิบัติเท่านั้น ถ้าเราตั้งใจทำจริง ๆ ถึงเวลาถ้ากำลังใจเพียงพอจะได้เอง ไม่ต้องเสียเวลาไปฝึกก็ได้ เพราะกว่าที่เราจะมาภาวนาได้อย่างนี้ เราต้องเกิดมานับชาติไม่ถ้วนแล้ว เมื่อเราเกิดมานับชาติไม่ถ้วน สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เราย่อมเคยทำมา เมื่อเราทำมา ถ้ากำลังใจถึง ผลของสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ก็จะเกิดขึ้นเอง