[เถรี]

อาตมาเองจำมาจนทุกวันนี้ พาเด็ก ๒๗ คนเข้าป่า พอถึงเวลาพัก ถามว่ามีใครหุงข้าวเป็นบ้าง ? เห็นยกมือหลายคนก็ชื่นใจ แล้วก็กำหนดตัวไปว่าจะให้ใครหุง พอชี้ไป เขาถามว่า “เสียบปลั๊กตรงไหน ?” โอ้พระเจ้า..! อยู่ในป่าดงดิบมาถามว่าเสียบปลั๊กตรงไหน ท้ายสุดอาตมาต้องไปหุงให้พวกนั้นกินทั้ง ๒๗ คนนั่นแหละ

ถ้าเราทำตัวให้ลำบากไว้ พอถึงเวลาจะสบาย เพราะจะไม่มีอะไรลำบากกว่าที่เราผ่านมาแล้ว และการทำตัวลำบากเป็นการฝึกความเข้มข้นของกำลังใจของเรา ให้เรามีกำลังที่เข้มแข็ง ที่จะช่วยให้เราต่อต้านกระแสกิเลสได้ ไม่อย่างนั้นวัน ๆ เราก็เป็นมนุษย์พันธุ์ก้มหน้า เขี่ยจอไปเรื่อย ห้ามใจตัวเองให้ออกจากจอยังไม่ได้เลย แล้วจะไปห้ามกิเลสได้อย่างไร ?

การปฏิบัติธรรมของเราที่ปฏิบัติในแต่ละวัน กำลังที่สะสมอยู่ สังเกตได้ว่าหลังจากการนั่งกรรมฐาน พออาตมาขานชื่อแล้วคนไม่ค่อยอยากรับกัน เพราะกำลังจากการปฏิบัติยังคุมตัวเองอยู่ เหมือนกับคนปากหนัก คิดช้า ไม่อยากพูด ไม่อยากคุยกับใคร นั่นคือกำลังของสมาธิที่ช่วยให้เราต่อต้านรัก โลภ โกรธ หลงได้ แต่เราเอากำลังนั้นไปนั่งเขี่ยจอไปเรื่อย กว่าจะรู้ตัวก็ครึ่งคืนผ่านไป กำลังที่เราสะสมได้ก็หมด ก็เลยสู้กิเลสไม่ได้สักที กลายเป็นว่าทุกวันเราทำแล้ว เราก็ใช้แบบล้างผลาญไปเรื่อย เหมือนกับตำข้าวสารกรอกหม้อ ถึงเวลาต้องการจะหุงข้าวก็วิ่งไปตำ ได้มาแค่พอกินมื้อนี้ ดีไม่ดีก็ได้ไม่พอด้วย มื้อหน้าก็ต้องวิ่งไปตำใหม่อีก

แล้วเรื่องที่เราปฏิบัติมา จริง ๆ แล้วเพื่อที่เราจะลด ละ และเลิกกิเลสนั้นได้ แต่เราไม่สามารถจะสู้กระแสกิเลสได้ เพราะเราเอากำลังไปใช้ผิด ๆ เรานั่งเล่นคอมพิวเตอร์หรือนั่งเขี่ยจออยู่ตั้งครึ่งวัน แม้กระทั่งสภาพร่างกายก็ยังทนไม่ไหว แล้วลองคิดดูว่าต้องใช้พลังใจขนาดไหน ที่จะต้องไปฟุ้งซ่านกับเรื่องทั้งหลายเหล่านั้น สิ่งเหล่านี้เป็นจุดรั่ว ที่ทำให้กำลังของเราสั่งสมเท่าไรก็ไม่เพียงพอที่จะสู้กับกิเลส เพราะฉะนั้น..หัดลด เป็นไปได้ก็ละ ถ้าห่างกันนาน ๆ ไม่ได้ก็ลดลงหน่อย ห่างนานได้ก็ละ ถ้าทิ้งได้เลยก็เลิก