[เถรี]

กระผม/อาตมภาพจึงไม่ได้สนใจเรื่องคำพยากรณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น "กูทำ กูรู้อยู่" ในเมื่อเราทำแล้วเรารู้ ก็รีบตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไป จะได้เมื่อไร เป็นเรื่องของอนาคตข้างหน้า ถ้าเราอยู่ไม่ถึง ตายเสียก่อนก็ไม่ได้ตามนั้น

เพราะฉะนั้น..โปรดอย่าคลั่งมรรคคลั่งผลมาก แล้วก็อย่าคลั่งพระอรหันต์มาก เพราะว่าส่วนใหญ่คนที่มาพูดนั่นไม่รู้จริง โดยมารยาทแล้วการพยากรณ์มรรคผล พระเถระท่านจะยกเป็นภาระของพระพุทธเจ้าเท่านั้น

แต่ต่อให้พระพุทธเจ้าเสด็จมาตรงหน้า พยากรณ์ว่าเราจะได้มรรคได้ผลเมื่อไร แล้วเรานอนเฉย ๆ แล้วได้ก็จะประหลาดมาก..! เนื่องเพราะว่าทุกอย่างต้องใช้ความเพียรพยายามที่ไม่ท้อถอย ยิ่งทำต้องยิ่งมีความก้าวหน้า ยิ่งทำต้องยิ่งมีความเจริญ

พวกเราตั้งผลไว้สูงมากคือหวังมรรคหวังผลเลย แต่ให้ดูว่าสิ่งที่เราทำ คำที่เราพูด คู่ควรกับมรรคผลหรือเปล่า ? ไม่ใช่วัน ๆ ก็เอาแต่ฟุ้งซ่าน นั่งภาวนาก็นั่งด่าชาวบ้านเขาอยู่ในใจ ถ้าลักษณะอย่างนั้นได้มรรคได้ผล ก็ต้องบอกว่าศาสนาพุทธของเราน่าจะง่ายเกินไป..!

ความจริงในเรื่องของมรรคผลไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแต่ว่าทำให้ดี ทำให้ถูก มัชฌิมาปฏิปทานั้นไม่มีมาตรฐาน ๕๐ เปอร์เซ็นต์ ขึ้นอยู่กับกำลังกาย กำลังใจ กำลังสติปัญญาที่เราสั่งสมมา ใครต้นทุนสูงมาก ก็กอบโกยได้มาก

คนอื่นเขานั่งกรรมฐาน ๓ วัน ๓ คืนรู้สึกสบายมาก แต่เรานั่ง ๓๐ นาทีเกือบตาย..! แล้วจะเอามาตรฐานที่ไหน ? ก็เพราะว่านั่นเป็นมัชฌิมาปฏิปทาของคนอื่น ไม่ใช่ของเรา ถ้าช้างบอกว่ามัชฌิมาปฏิปทาของช้างคือเท่านี้ ว่าแล้วก็เหยียบลงไปแค่ ๓๐๐ กิโลกรัม เพราะว่าช้างเหยียบได้ ๖๐๐ กิโลกรัม คนโดนเหยียบลงไป ๓๐๐ กิโลกรัมก็ตาย ไม่มีซากเหลือแล้ว..!

ส่วนแมวทั้งตัวมากระโดดโลดเต้นอยู่บนตัวเรา ต่อให้แมวทุ่มครบทั้ง ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ เราก็เฉย ๆ เรื่องของทางสายกลางจึงเป็นสายกลางของใครของมัน ยกเว้นบุคคลที่มีระดับสติ สมาธิ ปัญญาใกล้เคียงกัน จึงมีโอกาสที่จะไปในแนวทางที่ใกล้เคียงกันได้ ไม่เช่นนั้นแล้วเราจะไปคิดว่าคนโน้นปฏิบัติไม่กี่วัน ครูบาอาจารย์ชมว่ามีความก้าวหน้าเหลือเกิน เราปฏิบัติมาเป็น ๑๐ ปีไม่ได้อะไรเลย นอกจากความเครียด แถมคนรอบข้าง "บูลลี่" เราอีก..!