[ป้านุช]

ฉะนั้นการฟังจึงถือได้ว่าเป็นหัวใจแห่งองค์ความรู้ทั้งหลาย
เพราะในอดีตเมื่อยังไม่มีตัวอักษรที่ใช้สื่อสารกัน เราก็จะใช้วิธีเล่าสู่กันฟังจากครูถึงศิษย์ จากบรรพบุรุษสู่ลูกหลาน
ผู้ที่มีความทรงจำดีเป็นพหูสูต ก็จะสามารถทรงจำเรื่องราวทั้งหมดได้โดยทันที ส่วนผู้ที่จำไม่ค่อยได้ก็อาจใช้วิธีท่องจำ

แม้ในปัจจุบันนี้ เมื่อเราอยู่ในวัยเยาว์ยังไม่ได้เข้ารับการศึกษาจากสถานศึกษาใด ๆ มารดาบิดาจะเป็นผู้อบรมสั่งสอน
จึงต้องอาศัยการฟังอย่างเดียวเท่านั้น เพราะยังอ่านหนังสือไม่ออกและเขียนหนังสือไม่ได้ เมื่อตั้งใจฟังจนเข้าใจแล้ว
เราจึงนำสิ่งที่ได้ยินได้ฟังนั้นมาตรึกตรองหาเหตุและผลอย่างมีสมาธิ การทำเช่นนั้นย่อมนำมาซึ่งปัญญา
และปัญญาที่เกิดขึ้นจะพาเราข้ามความไม่รู้จนกลายเป็นความรู้ (จากอวิชชาเป็นวิชชา)

เมื่อความรู้ความเห็นที่ถูกที่ควรได้เกิดขึ้นแล้ว การยึดมั่นถือมั่นในสิ่งสมมติทั้งหลายก็จะถูกละวางลง
การสิ้นสุดแห่งภพชาติก็จะตามมาในที่สุด

นอกจากนี้ เรายังพบว่าการจะรู้และเข้าใจในเรื่องบางเรื่อง ไม่อาจทำได้ด้วยการอ่านอย่างเดียว
เช่นการหัดขับรถ การว่ายน้ำ หรือแม้แต่การเล่นโยคะเป็นต้น

เราต้องพบผู้รู้ที่สามารถอธิบายรายละเอียดตามขั้นตอน เมื่อเราตั้งใจฟังอย่างมีสมาธิก็จะเข้าใจและสามารถลงมือปฏิบัติได้
สัตว์เลี้ยงทั้งหลายก็เช่นกัน เนื่องจากสัตว์เหล่านั้นไม่สามารถสื่อสารกับเราด้วยคำพูดได้ แต่เมื่อเราต้องการให้พวกเขาทำอะไร
เราจะเป็นฝ่ายพูดและพวกเขาก็จะรับฟังและทำตาม จนทำให้ผู้ที่รักสัตว์เลี้ยงทั้งหลาย
มีความเมตตาและเอ็นดูในความฉลาดของสัตว์เหล่านั้น ซึ่งความฉลาดนั้นก็ต้องอาศัยการฟังเป็นรากฐานเช่นกัน