[เถรี]

ชักจะเริ่มมองเห็นแล้วใช่ไหม ? มิน่า..ฝรั่งถึงให้คำจำกัดความว่า พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาที่มองโลกในแง่ร้าย อะไร ๆ ก็ทุกข์หมด เป็นศาสนาแห่งความทุกข์ยาก ..(หัวเราะ).. แปลว่า ยากที่จะทุกข์ มีแต่ความสุขล้วน ๆ อยู่ที่เราว่าจะมองมุมไหน

ดังนั้น..ในการปฏิบัติธรรมของเราก็คือ ตอกย้ำให้สภาพจิตของเราให้ยอมรับว่า เดินก็เดินบนกองทุกข์ เราเดินก้าวยาว คนข้างหน้าก้าวช้า เราโกรธก็ทุกข์ “ทำไมต้องมาค่อย ๆ ย่องด้วย เดินธรรมดาไม่ได้หรือ ?” อ้าว..เครียด..ก็ทุกข์อีก อยู่บนกองทุกข์ตลอดเวลา แต่เราไม่ค่อยจะรู้ตัวกัน

วันนี้ต้องดูให้เห็นให้ได้ และหมั่นทำอย่างนี้ไว้ทุกวัน ๆ แล้วต่อไปทำอะไรจะสะดวกสบายเหมือนกับอาตมา เห็นแล้วว่าทุกข์เป็นอย่างไร คราวนี้เขากลัวเราหนี ในเมื่อเขากลัวเราหนีมารก็ต้องให้เราทุกอย่าง จะเอาชื่อเสียงเกียรติยศเงินทองอะไรเขาให้หมด เราก็รับไว้ด้วยความยินดี เอาไปทำบุญต่อ ยิ่งให้เราก็ยิ่งหนีห่างออกไปเรื่อย มารจริง ๆ แล้วไม่มีอะไรน่ากลัว มารไม่ใช่ศัตรู..แต่เป็นครูที่ดีที่สุด เป็นครูที่ขยันทดสอบลูกศิษย์มาก ในเมื่อขยันทดสอบลูกศิษย์มาก ถ้าลูกศิษย์สอบได้ก็จะไม่ตกตรงจุดนั้นอีก

เมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าเราคิดในลักษณะนี้ เราก็จะไม่มีศัตรู เราจะมีแต่สิ่งที่เป็นประโยชน์อยู่รอบตัว ไม่มีอะไรที่น่าเสียใจในชีวิต สิ่งหนึ่งสิ่งใดที่เราคิดว่าผิดพลาด เอาไว้เป็นบทเรียนแล้วแก้ไข ถ้าเราไม่ได้ทำก็ไม่ผิดพลาด ถ้าเราไม่ผิดพลาดเราก็ไม่ได้บทเรียนดี ๆ อย่างนั้น ถ้าเราทำแล้วถูก เราก็ได้กำไร ถ้าเราทำแล้วผิด เราก็ได้บทเรียน มีแต่ได้ทั้งนั้น แม้แต่ความทุกข์ก็เป็นสิ่งที่มีคุณค่าจนประมาณไม่ได้ ตอนนี้เรียกร้องอย่างไรทุกข์ก็ไม่อยากจะมา เหตุที่เป็นสิ่งที่มีคุณค่าจนประมาณไม่ได้นั้น