[เถรี]

ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงเช้า วันเสาร์ที่ ๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๗

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๒๔ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๗ เป็นวันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๓ ปีเถาะ จำไว้ว่าโหราศาสตร์แบบไทยเรานั้น ถ้ายังไม่ถึงขึ้น ๑ ค่ำเดือน ๕ ก็ยังนับเป็นปีเก่าอยู่ เมื่อเริ่มขึ้น ๑ ค่ำเดือน ๕ ถึงจะนับเป็นปีมะโรง เนื่องเพราะว่าสมัยก่อนของเราใช้วันสงกรานต์เป็นวันขึ้นปีใหม่ คำว่า สงกรานต์ มีความหมายหนึ่งว่า ข้ามหรือว่าผ่าน ก็คือข้ามจากปีเก่า หรือว่าผ่านจากปีเก่าไปยังปีใหม่นั่นเอง

เมื่อเรามานิยมใช้ปีใหม่ตามแบบสากลเมื่อปี ๒๔๘๓ โดยเปลี่ยนมาใช้วันที่ ๑ มกราคมเป็นวันขึ้นปีใหม่ ถ้าหากว่านับกันแบบปีสากล คนที่เกิดวันที่ ๑ มกราคม ๒๔๘๓ เขาถือว่าได้อายุนั้นเต็มปี แต่ถ้านับแบบเก่าก็จะมีอายุแค่ ๘ เดือน เนื่องเพราะว่าของเก่านับตั้งแต่ประมาณเดือนเมษายนเป็นต้นไป

คราวนี้วันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๓ บาลีเขาเรียกว่า เดือนมาฆะ อ่านกันแบบบาลีคือ มาฆมาสัสสะ หรือ มาฆมาส มาสแปลว่าเดือน ถ้ามาศแปลว่าทอง คนละตัวสะกด คนละความหมายกัน ถ้าหากว่า มาตรนั่นคือเครื่องวัด

ภาษาไทยดิ้นได้ ต้องเขียนคำว่า "ใครขายไข่ไก่" ให้ฝรั่งดู มีภาษาไหนเขียนออกมาได้บ้างถ้าไม่ใช่ภาษาไทย ? ภาษาไทยของเรามีเสียงวรรณยุกต์ เอก โท ตรี จัตวา และยังมีเสียงสามัญด้วย รวมแล้ว ๕ ระดับเสียงด้วยกัน สร้างความปวดหัวให้กับฝรั่งเยอะมาก

ทุกวันนี้เกาหลีก็พยายามที่จะพูดภาษาไทย "ตังค์หมดแล้วค่า..!" พูดชัดเสียด้วย..! รู้ไหมว่าใครสอน ? ลิซ่าเขาสอนเพื่อน สอนจีซูให้พูดภาษาไทยว่า "ตังค์หมดแล้วค่า" พวกแฟนคลับแบล็คพิงค์ก็เลยหัดคำว่า "ตังค์หมดแล้วค่า" ไม่รู้หรอกว่าแปลว่าอะไร รู้อยู่อย่างเดียวว่าเป็นภาษาไทย

ไป ๆ มา ๆ รอบข้างของเราเรียนภาษาไทยกันจะหมดอยู่แล้ว ก็เลยกลายเป็นว่าภาษาของเราเริ่มได้รับความสำคัญมากขึ้นเรื่อย ๆ น่าจะประมาณปี ๒๕๕๕ หรือปี ๒๕๕๖ สิบกว่าปีมาแล้ว ในประเทศจีนโดยเฉพาะแหล่งเที่ยวสำคัญ ๆ อย่างพระราชวังต้องห้าม เขาจะมีคำบรรยายที่แปลเป็นภาษาสำคัญทั่วโลกอยู่ ๑๑ ภาษา หนึ่งในจำนวนนั้นคือภาษาไทย เหลือเชื่อเหมือนกันว่าประเทศเล็ก ๆ อย่างของเรากลายเป็นภาษาสำคัญขนาดนี้