[เถรี]

พูดถึงพ่อ ภาคพิเศษ
โดย พระครูภาวนาพิลาศ (หลวงตาวัชรชัย) และ พระครูวิลาศกาญจนธรรม (พระอาจารย์เล็ก)

หลวงตา : ขอเวลาท่านอาจารย์เล็กพูดกับญาติโยมสักหน่อย สัก ๕ นาที ทีแรกจะไม่พูดเพราะไอ (อายนะ) แต่ก็ทนไม่ไหว ตั้งแต่ลูกหลานญาติโยมทั้งหลายสมาทานศีล ๕ กันแล้ว พระก็เต็มใจที่จะสมาทานพร้อมกันไปด้วย ด้วยเหตุที่นึกถึงพระคุณครูของเรา คือพระคุณหลวงพ่อฤๅษี วัดท่าซุง ซึ่งหลวงตาจะชอบเรียกคำนี้มาก เพราะว่ายศถาบรรดาศักดิ์ ต่อไปข้างหน้าคนเขาอาจจะตั้งชื่อซ้ำท่านได้ ชื่ออันสูงสุดคือพระมหาวีระ ก็อาจจะมีคนชื่อวีระบวชเข้ามา ได้ฉายา “ถาวโร” ซ้ำกันอีก

แต่คำว่า “หลวงพ่อฤๅษีลิงดำ” ขอประทานอภัยที่ต้องเอ่ยคำนี้ เป็นพระมงคลนามที่พระคุณหลวงปู่ปาน ก็คือปู่ของเรา ได้ตั้งให้ลูกชายที่ท่านรักที่สุด ซึ่งชื่อนี้ไม่มีทางที่จะมีใครมาซ้ำได้ หลวงตาก็เลยกล่าวนามว่า “หลวงพ่อฤๅษี” ไม่บังอาจไปกล่าวคำนั้น ก็เอ่ยว่า “หลวงพ่อฤๅษี วัดท่าซุง” ก็เป็นอันรู้กันว่าครูของเราคือองค์นี้

สำหรับอาจารย์เล็ก หรือว่าท่านจิตโต หรือว่าพี่น้องทุกคน พระคุณครูอาจจะสอนด้วยลีลาที่นุ่มนวล สมกับความงามของจริยาวัตรของแต่ละท่าน แต่กับหลวงตานี่ท่านสอนแบบโหดมาก สมกับความหยาบคาย หยาบกระด้างซึ่งมีอยู่ในขันธสันดานของหลวงตา คงหลายชาติมาก ขอเล่าให้ฟังหน่อยหนึ่ง เพราะได้เห็นน้ำใจของเราทั้งหลาย

น่าจะตอนพรรษาที่ ๒ กระมัง หลวงตานั่งอยู่ที่หน้ากุฏิตรงเมรุเก่า (มุมวัดด้านใน ติดกับศาลา ๑๒ ไร่ในปัจจุบัน) ๓ โมงที่พระคุณหลวงพ่อเลิกรับแขกแล้วจะกลับไปพัก (ตอนนั้นหลวงพ่อรับแขกที่ศาลานวราชบพิตร) มีโยมคนหนึ่ง จำได้ว่าคือคุณอภิชาติ สุขุม เป็นคนที่เคารพหลวงตา พอออกจากหลวงพ่อก็ดิ่งมาหาหลวงตา พอแกมาถึงประตู แกเห็นก็ดีใจ ร้องว่า “หลวงพี่อยู่...หลวงพี่อยู่” พอเข้ามานั่งคุกเข่ากราบได้ครั้งเดียว แกก็ควักใบละ ๕๐๐ มาใบหนึ่ง ๕๐๐ บาทสมัยเมื่อหลวงตาอายุ ๓๑ ปี (ตอนนี้ ๗๓ ปี) ตอนนั้นก็เยอะนะ บอกว่า “ขอทำบุญถวายหลวงพี่เป็นส่วนตัว” ยกมือไหว้แล้วยื่นมือมา

ตอนนั้นหลวงตากำลังรวบรวมสตางค์ที่จะซื้อวิทยุสื่อสาร เพื่อใช้งานกันในวัดตอนนั้น เขาเรียก ว.ถ. จะถวายหลวงพี่สุรจิตบ้าง ใครบ้าง พอเห็นสตางค์ ๕๐๐ บาทก็ “โอ้โห..ได้อีก ๕๐๐ แล้วเว้ย”