[เถรี]

หลวงตาก็บอกว่า “คุณอภิชาติ..ก่อนที่คุณจะลงมานี่ วางกำลังใจอย่างนี้ใช่ไหม ? มีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นที่พึ่ง มีพระนิพพานเป็นอารมณ์ มีศีล ๕ บริสุทธิ์ แล้วปรารถนาพระนิพพานเป็นอารมณ์ เริ่มเบื่อหน่ายร่างกายใช่ไหม ?” เขาก็ตอบว่า “ใช่ครับ” ก็บอกต่อไปว่า “คุณอภิชาติ..อารมณ์พวกนี้นะ เป็นอารมณ์พระโสดาบัน ถ้าระหว่างทางคุณอภิชาติไปเห็นไส้เดือนตายตัวหนึ่ง กบตายตัวหนึ่ง หรือหมาตายข้างถนน เกิดอารมณ์เบื่อหน่ายร่างกายตัวเอง เท่าพระอนาคามี อารมณ์ยิ่งละเอียดใหญ่ ถ้าหากทานระดับนี้ยื่นเข้ามา พระสงฆ์เอื้อมมือไปแตะโดยอารมณ์ไม่เท่าคุณ ก็ตีลังกาลงนรกทันที

คุณอภิชาติ..หลวงตาขอตั้งจิตนิดหนึ่ง หลวงตาบวชเข้ามาก็ตั้งใจจะไปพระนิพพาน พยายามรักษาศีลให้บริสุทธิ์ตามภาวะของตัว เริ่มเบื่อหน่ายร่างกายแล้วปรารถนาพระนิพพาน ชีวิตนี้ก่อนตายก็จะขอรับใช้ธรรมทานจนกว่าชีวิตจะหาไม่ แล้วถ้าไปพระนิพพานได้ก็จะไปในชาตินี้ เอ้า..ส่งมาได้” แล้วค่อยรับสตางค์เขา ใช่ไหม ?

แล้วหลวงพ่อท่านก็บอกว่า “บอกเขาด้วยว่า ต่อไปข้างหน้าถ้าเจอพระไม่ดี หรือที่เราระแวงสงสัย ไม่ต้องไปด่าไปว่า ไม่ต้องไปกลั่นแกล้งเขาให้เสียหาย ให้เขาตั้งใจในอารมณ์พระนิพพานให้แน่วแน่ผ่องใส แล้วก็เพ่งไปเลยว่า พระรูปนี้ต่อไปข้างหน้าต้องเป็นพระอรหันต์องค์หนึ่งในโลก เป็นเนื้อนาบุญชั้นดี ต้องเข้าพระนิพพานได้ ด้วยสัจจะวาจาที่เราคิดอย่างนี้ ขอถวายทานกับพระอรหันต์ในอนาคตหรือปัจจุบันก็ตาม แล้วส่งเข้าไป ถ้าท่านตั้งอารมณ์ไม่ทัน ท่านก็ตกนรกไปเอง ไม่ต้องไปแกล้งใคร” จำไว้นะโยม..ไม่ต้องไปทำร้ายใครนะลูก ไม่ต้องไปว่าร้ายพระสงฆ์ ไม่ต้องไปว่าร้ายฆราวาสทั้งหลาย

แล้วหลวงพ่อท่านก็สอนต่อว่า “แกจำไว้นะ..คนที่นั่งอยู่ทุกคน ที่แกเห็นหน้าตั้งแต่เกิดมายันแกตาย ทั้งไส้เดือน กิ้งกือ หมาตัวผู้ตัวเมีย จะกาจะไก่อะไรก็ตาม เขามีจิตดวงหนึ่งซึ่งเกิดมานานแล้ว บังเอิญพลาดพลั้งมาได้ร่างเดรัจฉาน หรือได้ร่างคนทุพพลภาพ แต่ดวงจิตทุกดวงที่เกิดมานี่ มุ่งเหมือนกัน คือต้องการจะละเว้นความชั่วด้วยประการทั้งปวง ถ้าสังโยชน์ ๑๐ เขาหมดเมื่อไร ต้องการจะทำความดีให้ถึงพร้อม ถ้าบารมี ๑๐ เต็มเมื่อไรก็ผ่องใส ดวงจิตดวงนั้นก็เข้าสู่พระนิพพาน แม้ไม่อยากเข้าก็ต้องเข้า เพราะเชื้อหมดแล้ว เข้าใน ๓ ทาง คือ ๑. เป็นสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้ตั้งพระศาสนา ๒. เป็นพุทธสาวก พระอรหันต์ผู้สืบพระศาสนา ๓. ดวงกลางคือพระปัจเจกพุทธเจ้า”