[เถรี]

หลวงตา : หลวงตาก็เลยเดี่ยวไมโครโฟน ตอนนี้เดี่ยวคู่นะ ทีแรกตอนบ่ายหลวงตามีธุระจริง ๆ นะลูกนะ เป็นความลับ บอกไม่ได้ ก็เลยทำให้แผนการเปลี่ยนไป แต่เอาเสียตอนนี้แหละ กินข้าวช้าไปหน่อยก็ไม่เป็นไรนะ

ที่ซอยสายลมครั้งหนึ่ง ระหว่างที่หลวงพ่อท่านรับแขก เราจะนั่งอยู่ข้าง ๆ ฆราวาสนั่งก่อนนะ แล้วเป็นพระ สักพรรษาเดียวพระก็ถูกห้ามไม่ให้ตามไปแล้ว อันนั้นก็เป็นวิบากกรรมที่ยอมรับ ตอนหลวงพ่อนั่งคุยอยู่ เราก็สังเกต ใจเราก็แวบ ๆ พอเขาถามปุ๊บ เราก็อือ ๆ เราเข้าใจว่าเรารู้นะ แล้วหลวงพ่อก็ตอบตามนั้น เราก็คิดว่า “กูทิพยจักขุญาณเท่าหลวงพ่อหรือเปล่าวะนี่ ?” ทะลึ่งขนาดนั้นนะ เป็นความเข้าใจผิด

พอคุยไปคุยมา คล้ายจะรู้ไปเลยว่าตอนบ่ายจะมีคนถามอย่างนี้ ถ้าถามอย่างนี้หลวงพ่อจะตอบอย่างนี้ โอ้โห..เรานี่สติสัมปชัญญะอ่อน แต่ว่าคิดว่าแข็ง เข้าใจว่าเรานี้มีญาณหยั่งรู้นะ ใจพองไปหลายวัน เวลาเตือนนี่หลวงพ่อท่านทำเสียงกระแอม ตอนฉันน้ำนะ มีเสียงลอดใต้แก้วมา “ไอ้สันดาน..!” อะไรอย่างนี้นะ คือท่านจะเตือนขนาดนี้นะ