[เถรี]

พระอาจารย์เล็ก : ขออนุญาต....

หลวงตา : เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวก่อน..เดี๋ยวลืม คือท่านจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งเลยนะ บางทีข้ามวันไปเลยนะ ก็ถามหลวงพ่อในใจ “พ่อครับ อันนี้ทำอย่างไร ? ผมดูเหมือนอิ่มใจแต่รู้สึกเสียว ๆ หัวอย่างไรไม่รู้ ?” ท่านบอก “เออ..ไอ้คนระยำ เข้าใจว่าเป็นความรู้ของตัวเอง หารู้ไม่ว่าดวงจิตของโยมทั้งหลายที่มาประชุมกัน มีเกณฑ์ความดีความเลวเฉลี่ยออกมาเป็นค่าที่ตั้งไว้ในโลก พระและพรหมเทวดาท่านรู้ว่า ความเลวอะไรควรจะสอนให้เบื่อหน่าย ความดีอะไรควรจะพูดให้มั่นคงผ่องใส กระแสอันนั้นจะตรงเหมือนเงากับตัว”

ถ้าใครก็ตามที่นั่งอยู่ในนี้ มีดวงจิตซึ่งเข้าอารมณ์พระโสดาบันเป็นอย่างน้อย ก็จะเหมือนกระจกอย่างไรละลูก..นึกออกไหม ? ท่านแชตลงมานะ ส่งสติ๊กเกอร์ ส่งคำพูดลงมา ใส่หลวงพ่อ ใส่กระแสกรรม ถ้าใครก็ตามผ่องใสแล้วออนไลน์ไว้นะ ก็เป็นกระจก

พระอาจารย์เล็ก : เป็นไลน์กลุ่มนะ

หลวงตา : เป็นกระจก ภาพที่ปรากฏในใจของหลวงพ่อ ก็มาปรากฏบนหัวกบาลเราด้วย เข้าใจไหมลูก ? ถึงเวลาเราก็ขนลุก "ใช่ ๆ" หลวงพ่อพูดตามปกติของท่านนั่นแหละ เราก็พลอยหลงไปตาม “โอย..กูรู้” ที่แท้กระจกของเราบังเอิญใส เข้าใจไหมลูก ? ก็เป็นเหตุให้เราทั้งสองคน แล้วก็หลาย ๆ คน เรียนรู้มโนมยิทธิกับทิพจักขุญาณในการตอบปัญหาจากพระคุณครูใหญ่ของเรา โดยที่เหมือนกับไม่ใช่สอน