[เถรี]

พระอาจารย์เล่าถึงตำนานบ้านอนุสาวรีย์ว่า "จะย้ายไปบ้านใหม่เดือนเมษายนปีหน้า ก็แปลว่า ใช้บ้านนี้มาเป็นระยะเวลา ๑๘ ปี กับอีก ๖ เดือน ตอนแรกใช้ห้องตรงชั้นสาม ๒ ปี แล้วจึงเปลี่ยนมาใช้ชั้นสอง

บ้านอนุสาวรีย์เกิดขึ้นมาจากแม่ของเพื่อน ก็คือ คุณแม่ทองดี เพื่อนก็คือคุณยายติ๋วนั่นแหละ ที่เรียกประชดเพราะคุณเธอทำอะไรช้ามาตั้งแต่สมัยสาว ๆ เรียนหนังสือด้วยกันเพื่อนเรียกป้าทุกคนเลย ประเภทนัดแปดโมงเช้า ถ้าบ่ายสองเธอมาถึง ก็ถือว่าเร็วแล้ว

อาตมาบวชช่วงแรก ๆ แม่ทองดีก็ไปทำบุญที่วัดท่าซุง ทำไปทำมา แม่ก็บ่นบอกว่า "พระเล็ก..แม่แก่แล้ว ไปไกล ๆ ไม่ไหว หาเวลาลงมาให้แม่มาถวายสังฆทานสักเดือนละครั้งจะได้ไหม ?" จึงตกลงรับ เดือนแรก ๆ ที่มารับสังฆทานมีคนมาไม่ถึง ๑๐ คน หลังจากนั้น พอคนรู้ว่าอาตมามาที่นี่ จึงเริ่มมากันมากขึ้น

ตอนแรกรับสังฆทานอยู่ตรงห้องของคุณมงคล จอมผา(น้องป้าติ๋ว) ห้องตรงชั้นสามที่เราขึ้นไปฉันอาหาร คนแก่กว่าจะเดินขึ้นไปถึงชั้นสามก็หอบ เขาก็ประท้วงมา ปลายปี ๒๕๓๗ จึงลงมาสร้างห้องข้างล่างนี้ ซึ่งแต่เดิมเป็นชั้นลอยโล่ง ๆ ไม่ใช่ชั้นสองอย่างที่เห็นกันทุกวันนี้ ชั้นสองจะเป็นชั้นที่อยู่บนหัวของพวกเรา มาวางคาน ปูพื้น กั้นห้องและเริ่มรับสังฆทานที่นี่

พอเวลาผ่านไป ๖ ปี ตั้งใจว่าจะเอารูปหลวงพ่อใส่กรอบแล้วประดับไฟ ถ้าทำเสร็จออกมา รูปจะมีขนาดโตเท่ากับกระเป๋าเอกสาร พอช่างเขามาถึง เขาส่งรูปให้ หลวงพี่อาจินต์ท่านเห็นเข้าพอดี "เฮ้ย..เล็ก สวยดีว่ะ ขอพี่เถอะ พี่จะเอาไปตั้งไว้หัวเตียง" อาตมาก็ว่า "อ้าว..ของผมล่ะ ?" พี่เขาบอกว่า "เอาของพี่ไปแทนก็แล้วกัน"

พี่เขาก็ส่งรูปที่ม้วนอยู่มาให้ ตอนนั้นคิดว่ารูปใหญ่กว่าของเราไม่มาก จึงส่งรูปให้ช่างเขาทำกรอบ และให้เขาไปส่งให้ ตอนต้นเดือนรับสังฆทานที่บ้านอนุสาวรีย์ ช่างเขามา ถามว่า "จะเอาขึ้นทางไหนครับ ?" อาตมาบอกว่า "ประตูซีวะ.." ช่างบอกว่า "เข้าไม่ได้ครับ" เราก็ตกใจ "เฮ้ย..ใหญ่ขนาดนั้นเลยหรือ ?"

พอลงไปดู ปรากฏว่ารูปใหญ่จนล้นหลังคาปิ๊กอัพเลย ตอนนั้นหลวงพี่อาจินต์ท่านม้วนรูปไว้ แล้วไปม้วนตามด้านกว้าง อาตมาเห็นก็นึกว่ารูปใหญ่กว่าของตัวเองนิดเดียว ไม่ได้นึกว่าจะใหญ่ขนาดนี้ เห็นแล้วยังตกใจ"