[เถรี]

จำได้ว่าแกชื่อคุณสมาน ชื่อภรรยาไม่ได้ถาม ทั้งคู่มานั่งอยู่เฉียงหน้าที่พ่อรับแขกในวันรุ่งขึ้น คุณสมานก็มองหน้าพ่อแล้วมองหน้าหลวงตาหาจังหวะลุกลี้ลุกลนตลอดเวลา ขณะนั้น
พ่อกำลังคุยเสริมกำลังใจให้นักศึกษาหญิงคนหนึ่งอยู่ว่า

" เออ ลูกสาวเอ๊ย เป็นคนดีนะลูก ลูกทำได้อยู่แล้วนี่ ศีล ๕ บริสุทธิ์ใช่ไหม (เจ้าค่ะ ร้องไห้ปลื้มใจรับโอวาทไป) เคารพพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่งอันนี้แน่ใจนะลูก (เจ้าค่ะ ฮือๆ) อือ ดีๆ ลูกตายแล้วอย่าเกิดอีกเลยนะลูก โลกมันเป็นทุกข์ ไปนิพพานเสียเลยนะลูก (เจ้าค่ะ เป่าปี่มีความสุขเช็ดน้ำตาป้อยๆ)"

ทีนี้คุณสมานพระเอกของเรื่อง เกิดความปลื้มใจจนลืมสัญญาณจากหลวงตา แกก็เลยทะลุกลางปล้องขึ้นมาว่า

"หลวงพ่อครับ ผมขอฝากตัวเป็นศิษย์หลวงพ่อ"
เท่านั้นแหละ สายตาที่อ่อนโยน เสียงที่นุ่มนวลของพ่อก็เปลี่ยนเป็นแข็งขันและเขียวกล้า สะบัดมือไล่มาทางคุณสมาน

"ถอยไป ถอยไป ออกไปห่างๆเลย"
แล้วท่านก็หันไปหาทางเด็กนักศึกษานั้นอีกครั้ง

"เออ ลูกสาวจำไว้นะลูก ลูกเป็นคนมีบุญทำมาดีแล้ว พร้อมแล้ว อย่าให้เสียเวลาที่เกิดมาพบพระพุทธศาสนา รีบทำความดี ลูกเอ๋ย รีบทำ"
"หลวงพ่อครับ ผมขอมอบกายถวายชีวิตแก่หลวงพ่อ"

คุณสมานผู้ของขึ้นหยุดไม่อยู่แล้ว คุกเข่าประนมมือประกาศ แต่ลูกหลานเอ๋ย หลวงตาก็ดี คุณสมานและภรรยาก็ดี มีอันต้องตะลึงขึงอารมณ์ เมื่อพ่อหยิบกระโถนขึ้นมาถือในมือ พร้อมตวาดว่า

"บอกให้ไป ไปไหนก็ได้ นรกที่ไหนก็ได้ ถอยไปห่างๆเลย"

ลูกหลานเอย คุณสมานทรุดนั่งก้มหน้า ภรรยาร้องไห้ น้ำตาไหล หลวงตาทำยังไงจำไม่ได้ รู้แต่ว่าใจแทบขาด ส่วนพ่อหยิบหมากขึ้นมาเคี้ยวบ้วนน้ำหมากตามปกติ ผู้คนทั้งหลายในห้องเงียบกริบ

เป็นช่วงเวลาที่หลวงตาทุกข์ที่สุด คุณสมานและภรรยาถอยไปนั่งด้านหลังผู้คนไกลออกไป แต่สายตาคุณสมานจ้องมาที่หลวงตา คล้ายจะบอกให้รู้ว่า
"ผมจะคอยพี่ ผมจะไปส่งพี่ที่บ้าน ผมจะถามอะไรพี่สักอย่าง"

หลวงตาไปก่อนละลูก ตัวใครตัวมัน