[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวถึงพระกริ่งปลดหนี้ว่า "มีชนวนเหลือจากหล่อเหรียญพุทธบารมีทองคำอยู่ ๑๓ บาทกว่า ๆ อาตมาเอาใส่ลงในพระกริ่งเนื้อทองคำหมดเลย อย่าลืมว่าเหรียญพุทธบารมีนั้น มีทั้งยันต์มหาสะท้อน และยันต์ทำน้ำมนต์ด้วย เพราะฉะนั้น..ถ้าใครอยากได้ตะกรุดมหาสะท้อนทองคำ หาไม่ได้ก็หาพระกริ่งปลดหนี้แทน แต่รู้สึกว่าจะแพงโคตรแล้ว เห็นในเว็บยังหลงอยู่องค์หนึ่ง ไม่เป็นไรหรอก ถ้ามีคนถวายมา อาตมาก็เอาลงไปเรื่อย ๆ เพราะกระทู้ชื่อคนมีเงินเหลือกินเหลือใช้ ถ้าใครเข้าไปแสดงว่าต้องเหลือกินเหลือใช้จริง ๆ

ความจริงยังมีวัตถุมงคลเป็นจำนวนมากที่จะลงในกระทู้ แต่พวกเราส่วนใหญ่แล้วไม่รู้จักของ แล้วราคาท้องตลาดก็สูงมาก ส่วนที่จะเอาไปข้างนอกให้เซียนเขาฟาดกำไรต่อ อาตมาก็ทำใจไม่ได้ เพราะมีอยู่เที่ยวหนึ่ง เห็นตัวนายกสมาคมผู้นิยมพระเครื่อง เปิดให้บูชาพระหลวงปู่ทวดพิมพ์ใหญ่เนื้อว่านปี ๒๔๙๗ ราคา ๒ ล้าน ๕ แสนบาท อาตมาเห็นว่าของเราสวยกว่าตั้งเยอะ ก็เลยให้ลูกศิษย์ลองเอาไปแหย่ดู เขาให้มาตั้งแสนหนึ่ง..! จึงทำใจไม่ได้ที่จะให้เขาเอาไปทำกำไรกันข้างนอกขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นแล้วเรื่องสร้างวัดอาตมาไม่มีอะไรหนักใจหรอก เพราะแค่สมเด็จวัดระฆังก็มีอยู่ตั้ง ๑๑ องค์..!

กว่าจะได้สมเด็จวัดระฆังองค์แรกมา อาตมาใช้เวลาภาวนาพระคาถาชินบัญชรอยู่ ๑๑ ปี ตอนช่วงนั้นภาวนาเพราะอยากได้ ภาวนาไปภาวนามาจนกระทั่งกลายเป็นงานปกติประจำทุกวัน ความอยากได้ก็ค่อย ๆ หายไป ในเมื่อความอยากหายไปกลายเป็นตัวอุเบกขาแทน คราวนี้พระคาถาถึงจะได้ผลจริง ๆ พอองค์แรกมา องค์ต่อไปก็ง่ายแล้ว เพราะรู้วิธีแล้วนี่ องค์แรกได้มาจากคุณมนตรี เชียงอารีย์ ป่าไม้จังหวัดอ่างทอง ท่านได้รับคำแนะนำจากอาตมาไปหลาย ๆ อย่าง ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นอาตมาก็เพิ่งบวชพระได้แค่ ๓ - ๔ พรรษา ท่านเห็นว่าเป็นบุญเป็นคุณ ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร ก็เลยถวายสมเด็จวัดระฆังมา ๑ องค์

คุณมนตรี เชียงอารีย์ เล่นพวกพระเครื่องพระบูชาและของเก่า จนทั้งบ้านไม่มีที่จะเก็บ เคยมอบของเก่าให้แก่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ ๗๐๐ กว่าชิ้น หนังสือพิมพ์ประโคมข่าวกันยกใหญ่ ประเภทชิ้นที่เด็ดจริง ๆ ก็คงไม่ให้หรอก อาตมาไปบ้าน เห็นเขาวางของจนไม่มีที่จะวาง ขนาดริมประตูริมบันไดยังมีแต่เทวรูปเต็มไปหมด คือคนชอบก็ชอบจริง ๆ คนที่ชอบแล้วสะสมในระยะแรก ๆ มักจะได้เปรียบ เพราะว่าคนยังไม่รู้จักของ ของยังไม่แพง สมัยหลัง ๆ นี่แพงหูดับหมดแล้ว ไม่ทราบว่าปัจจุบันคุณมนตรีเกษียณแล้วไปทำอะไร แล้วตำแหน่งสุดท้ายเป็นอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน"